Winter was al niet mijn favoriete tijd van het jaar, maar sinds ik loop vind ik de winter nog vervelender. De kou is nog niet zo'n ramp, zolang het maar niet vriest. Het lopen in het donker vind ik echter bijzonder vervelend. Ik heb het tot nu toe bijna altijd kunnen opbrengen om toch te gaan lopen, maar het was nooit met de volle goesting. Toen er sneeuw en vorst bijkwamen werd het helemaal lastig: op een paar fietspaden na kon je nergens een beetje normaal rennen. Ik ben enkele keren overdag de polder ingegaan, maar daar ben ik gauw van afgestapt. Los van het gevaar om te vallen of jezelf te blesseren is het demotiverend dat je hartstikke moe wordt terwijl je niet vooruit komt omdat je niet goed kan afzetten op een gladde ondergrond.
Omdat ik bang was dat ik teveel trainingachterstand zou oplopen ben ik naar een sportschool gegaan. Ik train daar nu sinds enkele weken op de loopband, en het gaat me goed af. Het is licht, je kan makkelijk zien hoe ver je loopt en hoe snel en je kan je hartslag intussen ook nog eens controleren. Een goed alternatief voor in de winter, maar nu de sneeuw weg is en het (heel langzaam) weer langer licht wordt heb ik toch weer zin om naar buiten te gaan.
Vorige week was de Eugene Vink Memorial trimloop. Start 50 m van mijn voordeur dus daar moest ik dan toch maar eens aan meedoen. Ik schreef me met nog 74 anderen in voor de langste afstand, 14,5 km. Bij de start was het aan het regenen. Voorzichtig begon ik in allerlaatste positie, maar al gauw had ik door dat dat wel heel erg langzaam ging. Vrijwel direkt haalde ik al een paar mensen in. Toen er na zo'n 1500 m. een beetje ruimte was om wat plaatsen te winnen, lag het veld al helemaal uit elkaar. In de polder haalde ik hier en daar enkelingen in en hopte van groepje naar groepje. Uiteindelijk bleek dat ik toch nog 23 van 75 deelnemers achter me liet. Voor een debuut vond ik dat goed genoeg. Toen ik zag dat mijn snelheid gemiddeld ook boven de 12 km/u was uitgekomen was ik helemaal tevreden. En toch, nog geen 10 minuten na de finish (waar het nog steeds regende) bedacht ik dat ik nog sneller had kunnen lopen als ik iets brutaler (dus meer voorin het veld) was gestart en in een sneller groepje was gaan zitten. Ik heb dus al een doel voor volgende wedstrijd.
Omdat ik bang was dat ik teveel trainingachterstand zou oplopen ben ik naar een sportschool gegaan. Ik train daar nu sinds enkele weken op de loopband, en het gaat me goed af. Het is licht, je kan makkelijk zien hoe ver je loopt en hoe snel en je kan je hartslag intussen ook nog eens controleren. Een goed alternatief voor in de winter, maar nu de sneeuw weg is en het (heel langzaam) weer langer licht wordt heb ik toch weer zin om naar buiten te gaan.
Vorige week was de Eugene Vink Memorial trimloop. Start 50 m van mijn voordeur dus daar moest ik dan toch maar eens aan meedoen. Ik schreef me met nog 74 anderen in voor de langste afstand, 14,5 km. Bij de start was het aan het regenen. Voorzichtig begon ik in allerlaatste positie, maar al gauw had ik door dat dat wel heel erg langzaam ging. Vrijwel direkt haalde ik al een paar mensen in. Toen er na zo'n 1500 m. een beetje ruimte was om wat plaatsen te winnen, lag het veld al helemaal uit elkaar. In de polder haalde ik hier en daar enkelingen in en hopte van groepje naar groepje. Uiteindelijk bleek dat ik toch nog 23 van 75 deelnemers achter me liet. Voor een debuut vond ik dat goed genoeg. Toen ik zag dat mijn snelheid gemiddeld ook boven de 12 km/u was uitgekomen was ik helemaal tevreden. En toch, nog geen 10 minuten na de finish (waar het nog steeds regende) bedacht ik dat ik nog sneller had kunnen lopen als ik iets brutaler (dus meer voorin het veld) was gestart en in een sneller groepje was gaan zitten. Ik heb dus al een doel voor volgende wedstrijd.
