Zojuist zag ik dat mijn blogje een beetje in het slop aan het geraken is. Geen berichten meer sinds oktober 2011. Echte goeie voornemens had ik nog niet dus bij deze neem ik me voor om dit jaar toch zo'n tien berichtjes de webwereld in te slingeren.
De winter is tot nu toe erg zacht, maar toch sta ik sinds begin december weer regelmatig op de loopband. Eigenlijk doe ik het nog steeds niet graag, maar 's avonds in het donker lopen vind ik nog vervelender. Om het op de loopband spannend te houden doe ik geregeld wat intervallen en heuvelloop-trainingen. Dat is af en toe redelijk pittig, maar ik heb het idee dat het me toch al wat opgeleverd heeft. Afgelopen weekend liep ik namelijk een dik PR.
Zaterdag was de jaarlijkse Eugene Vink-loop in Westdorpe. Start en finish hooguit 50 meter van mijn voordeur, dus daar kon ik ook deze keer niet wegblijven. Ik startte op de 14,3 km. Het was de 4e keer dat ik op dit parcours deze afstand liep en mijn PR dateerde alweer van 2010, dus wat mij betreft de hoogste tijd om er nog ees een enorme lap op te geven. Ik had thuis even gekeken wat mijn snelheid moest zijn voor een PR en wat mijn doorkomsttijden zouden moeten zijn op een aantal punten. Zoals ik wel vaker doe ging ik veel te snel van start. Nog voor het eind van de Kapittelstraat (1,5 km) zat mijn hartslag al op 170. De wind zat op dit eerste stuk schuin tegen, maar omdat alle (263) lopers gelijk vertrokken kon ik af en toe nog een beetje schuilen achter een brede rug. We bogen af naar rechts, lekker meewind en ik versnelde nog iets. Rond de 3,5 km ging mijn hartslag richting 180. Veel te hoog, want ik ging er op dat moment van uit dat ik mijn gemiddelde hartslag toch onder de 172 moest houden om niet compleet in te storten. Met een flinke inspanning bereikte ik een klein groepje waar ik even een beetje kon uitrusten. Intussen gingen we weer tegenwind de Axelsestraat in. Ik zat nog niet helemaal kapot en daarom vond ik het mijn plicht om toch ook wat kopwerk te doen. Binnen de kortste keren liep ik voor het groepje uit, met nog maar één loper vlak achter me. Een klein stukje meewind gebruikte ik om even te drinken en een beetje te herstellen, want ik wist dat het ergste nog moest komen. We draaiden 180 graden en liepen de kanaaldijk op. Een bekend stukje terrein voor me want hier doe ik wel eens intervaltraining. Zodoende wist ik dat we 3500 meter vol tegen de wind in moesten. Een vrouw waar ik ongeveer een kilometer mee had gelopen kon me niet meer volgen en zo liep ik weer alleen tegen de wind in. Op minder dan 100 meter voor me liep nog iemand waar ik wel naar toe wilde, maar het duurde twee kilometer voor ik er bij was. Voor de laatste vijf meter had ik het gevoel dat ik er naar toe moest sprinten. Even uitrusten en verder. Bij Passluis kwam ik een loopster tegen die me vroeg hoe ver het nog was. "1600 meter!", riep ik over mijn schouder en ongemerkt motiveerde ik mezelf nog meer dan haar. Ik versnelde nog wat en ging de laatse kilometer in. Uit de achterhoede kwamen twee lopers mij voorbij. Ik moest even passen, kwam weer bij en bleef er vlak achter lopen. Met nog minder dan 300 meter te gaan zette ik een flinke eindsprint in en ging hen heel gemakkelijk voorbij. Met de finish in zicht maakte ik een enorme blunder: ik dacht dat ik er was, stopte mijn stopwatch op 1 uur 3 minuten en 35 seconden (een verbetering van mijn PR met meer dan één minuut) en wilde richting thuis wandelen (ik was wat haastig want ik had repetitie van Tandsjen Bei). Ik werd geroepen door de organisatie dat ik de finish had gemist: blijkbaar moest ik links van het parcours nog een hekje door. De twee lopers die ik achter me had gelaten kwamen intussen binnen en ik klokte af op 1 uur, 3 minuten en 59 seconden. Toch nog een verbetering met 43 seconden!
Gauw gedoucht en dik content naar de repetitie!
