Winter, je ontkomt er helaas niet aan. Rond Westdorpe zijn er prachtige polders om in te lopen, maar ze worden niet gestrooid, er ligt vaak veel modder van het landbouwverkeer en ze zijn 's avonds niet verlicht. Aangezien ik doordeweeks meestal op de avonduren ben aangewezen om te lopen heb ik me op 1 december weer gemeld in de sportschool. Ik ben nu weer al enkele weken bezig op de loopband, en het gaat me redelijk af. Alleen mijn grootste probleem manifesteert zich bij trainingen op de loopband nog veel sterker dan buiten: ik kan me zo enorm slecht beheersen. Buiten lukt het me al vrij redelijk om traag te lopen, ik kan het zelfs opbrengen om dat enkele uren na elkaar te doen. Maar binnen... het is verschrikkelijk: na drie kwartier moet het tempo iets omhoog en na een uur moet er nog een tandje bij. Als het eind van de training in zicht komt nog wat versnellen, en nog een beetje, heuveltje erbij, nog een beetje sneller tot ik uiteindelijk niet meer sneller durf (ik ben bang dat ik anders val, want dan word ik tegen de ruit gelanceerd). Tijdens het uitlopen constateer ik wederom dat voor een duurtraining mijn hartslag wel erg hoog is opgelopen en dat mijn shirt ook wel erg bezweet is.
Voor de aanwezige fitnessers moet het wel een vreemde gewaarwording zijn, zo'n Ollander die zich op de band helemaal "het schompes" loopt. De Fitnesser wandelt zelf namelijk enkel op zijn dooie akkertje van toestel naar toestel. Hij drinkt een slokje, kijkt eens in de spiegel, maakt een praatje met een andere fitness-klant (bij voorkeur iemand met minder spiermassa) óf (als de andere fitness-klant van het vrouwelijk geslacht is) neemt een nonchalante pose aan (even stiekem in de spiegel kijken!) waarbij de spieren toch goed worden tentoongesteld en maakt een iets langer praatje. Er wordt uiteraard ook nog even aan de gewichten gesleurd waarna het ritueel (wandeling, spiegel, slokje, praatje) zich herhaalt.
Voor de aanwezige fitnessers moet het wel een vreemde gewaarwording zijn, zo'n Ollander die zich op de band helemaal "het schompes" loopt. De Fitnesser wandelt zelf namelijk enkel op zijn dooie akkertje van toestel naar toestel. Hij drinkt een slokje, kijkt eens in de spiegel, maakt een praatje met een andere fitness-klant (bij voorkeur iemand met minder spiermassa) óf (als de andere fitness-klant van het vrouwelijk geslacht is) neemt een nonchalante pose aan (even stiekem in de spiegel kijken!) waarbij de spieren toch goed worden tentoongesteld en maakt een iets langer praatje. Er wordt uiteraard ook nog even aan de gewichten gesleurd waarna het ritueel (wandeling, spiegel, slokje, praatje) zich herhaalt.
Bovenstaande observaties worden natuurlijk aan het begin van de looptraining gedaan, want aan het eind van de training ziet Ollander voornamelijk zwarte sneeuw en het snot voor ogen. Jammer, want zo kan je jezelf niet in de spiegel zien !?!
O ja, de marathon van Spijkenisse. Die heb ik dus maar aan me voorbij laten gaan, want de voorbereiding was te slecht. Buikgriep, zeven weken aan het snotteren, daarna weer een week niet gelopen... het zou niet goed gekomen zijn. In plaats daarvan nog eens lekker anderhalf uur in de Wachtebeekse bossen gerend. Heerlijk.
