Gisteren weer meegedaan aan een marathon. Mijn vierde al weer, deze keer in Oostende. Ik had bewust voor deze marathon gekozen, omdat het relatief dicht bij is (uurtje rijden) en het parcours er gunstig uit zag. Ideaal zelfs om een flink stuk van PR af te halen.
De voorbereiding was niet ideaal, met vier weken vooraf nog een korte vakantie in Spanje die samen te vatten is als "drank, muziek, weinig slaap en nog meer drank". Die hakte er dus toch wel in, terug in Nederland moest ik drie dagen bijkomen... Daarna vol goede moed weer begonnen met toch wel wat afwijkingen van het geplande schema. Vier trainingen in de week blijft moeilijk, zeker als er af en toe ook nog een massage tussen zit. Enkele weken vooraf een stadsloop meegepikt. 7,8 km met heel veel bochten en af en toe geen gemakkelijk wegdek. Niet echt mijn ding, maar wel leuk om eens te doen. Maar wel een afstand waar je je flink op kapot kan lopen. Met een iets te vroeg ingezette eindsprint gebeurde dat dus ook. Ook twee weken vooraf een vrij lange duurloop (24 km) in een tempo flink boven mijn marathontempo. Alweer afzien, maar voor mijn gevoel heeft het wel zin gehad.
Ook op de voeding heb ik goed gelet. Ik wilde van 79 naar 77 kg wat toch al zo'n 5 minuten tijdwinst zou moeten opleveren. Ruim anderhalve week vooraf dus al begonnen met een koolhydraatarm dieet: komkommers, fruit, vis, ei en veel groente. Donderdag voor de wedstrijd nog een stuk gelopen van ongeveer 6 km. En dat ging slecht! Ik kwam haast niet vooruit. Ook wel logisch, want mijn koolhydratenvoorraad was intussen geslonken richting het nulpunt. Daarna massage. "Kneed er maar een modelletje 3 uur 45' in", zei ik overmoedig tegen Ambrose.
Thuisgekomen overgeschakeld op het leuke deel van de voorbereiding: zoveel mogelijk koolhydraten naar binnen stouwen. En veel water drinken. Pasta, rijst, brood en stroopwafels. Da's wel vol te houden. En maar hopen dat de gewonnen kilo's er niet gelijk terug aan zitten.
Dat viel gelukkig goed mee. Op de ochtend van de marathon woog ik precies 77 kg. Het weer was iets minder: de hele ochtend regen. Ik was bang dat ik daar voor de start last van zou kunnen hebben. Als je een kwartier voor de start in de regen staat kan je weer helemaal afkoelen en stijve spieren krijgen. En daar was de tweede meevaller: precies naast het startvak was een soort van overdekte galerij zodat ik nog vrij droog aan de start kon verschijnen. Het startschot klonk en ik zat al direct een heel eind achter de pacer die op 3 uur 45' liep. Langzaam er naar toe gelopen en na enkele kilometers zat ik er bij. Rond de 5 km pikte Marco aan, die me weer op de fiets begeleidde. Na een stukje door de stad met een paar bochtjes, een viaduct en wat kleine oneffenheden kwamen we op een jaagpad langs een kanaal. Kilometers rechtdoor over asfalt. Ik ben een beetje achter in het groepje gaan lopen, dat leek mij het handigst. Zo kon ik me af en toe even laten terugzakken tot bij Marco om wat te drinken of een gel aan te pakken.
Elke kilometer stond aangegeven dus voor de pacer ook ideaal, al had ik het idee dat hij in het begin iets te snel liep. Halverwege lagen we goed op schema, volgens mij rond de 1 uur 52', en ik voelde me nog heel goed. Het kostte weinig moeite om het tempo te volgen en op 16 km voor de finish zei ik tegen Marco dat ik misschien over een kilometer of zes zou proberen versnellen, als ik me zo goed zou blijven voelen. Op twaalf kilometer voor de finish zag ik dat een paar man zich had losgemaakt, zij liepen zo'n 100 meter voor ons en ik zag iemand aanstalten maken om naar dit groepje over te steken. Het was nog wel wat vroeg, maar ik besloot mee te gaan. Binnen no time waren we erbij. Mijn broer fietste naast me met een blik van "waar ben jij mee bezig?". Het tempo ging omhoog tot over de 12 km/u. Dat leek me toch iets te gortig om vol te houden tot de meet dus ik liet het groepje weer gaan. De vermoeidheid begon uiteraard ook mee te tellen, maar ik dwong mezelf om te blijven lopen. Weer ingehaald worden door de pacer zou voor mijn gevoel toch een kleine blamage zijn. Ik weet van mijn duurlopen dat ik het best loop als mijn gedachten afdwalen of als ik muziek in mijn hoofd heb. Dat werkte deze keer gelukkig ook goed: met eerst Bro Hymn van Pennywise en later Sex on Fire van Kings of Leon in mijn hoofd gingen de kilometers voorbij. Met nog een paar kilometer voor de boeg wist ik het zeker: ik ga niet wandelen, ik ga niet opbranden, ik ga deze marathon gewoon rennend beëindigen! En in een heel vet PR. Richting de meet nog een kleine eindsprint, en met een licht euforisch gevoel gefinished. Netto tijd: 3 uur 41 minuten en 17 seconden. Yesssssssss...
