Dit weekend stond mijn 5e marathon op het programma, de marathon Zeeuws-Vlaanderen. Bekend terrein, want ook in 2010 en 2011 liep ik deze wedstrijd. Een mooie wedstrijd ook, niet alleen omdat het een soort van thuiswedstrijd is, maar ook door de route die voor een groot deel onverhard is door bossen, een waterwingebied, en over een deel van de fortenroute.
De voorbereiding op deze dag was bijzonder goed. Ik heb mezelf ongeveer zes weken aan een streng dieet onderworpen. Dat wil zeggen geen friet (slechts één keer heb ik me laten gaan), geen alcohol (slechts één glas Cava bij een speciale gelegenheid), veel vis, kwark, eieren, fruit, minder brood en vooral ook veel water drinken. De komkommer kwam me op den duur de neus uit! Maar het was gelukkig niet voor niks: op M-day gaf de weegschaal 75,6 kg aan, zo'n 2,5 kg minder. Dat zou een tijdwinst van dik zeven minuten moeten betekenen! Ook in mijn trainingen heb ik mezelf niet gespaard. In maart en april heb ik veel lange duurlopen gedaan, waarvan een deel in hoger tempo dan normaal. Bovendien heb ik ook nog redelijk wat gefietst. Niet in een hoog tempo, maar voor mijn gevoel was het vooral goed voor mijn herstel. En fietsen is natuurlijk ook gewoon leuk!
Door de goede voorbereiding en een goede halve marathon vier weken eerder in Philippine blaakte ik van het zelfvertrouwen. Ik durfde zelfs hardop te denken aan een tijd van 3 uur 30'. Dat elf minuten sneller zijn dan mijn PR, gelopen vorig jaar in Oostende (bij ideale omstandigheden en een perfect parcours). In Philippine was ik te hard vertrokken, deze fout wilde ik deze keer niet maken. De bedoeling was dus om in de buurt van de 11,6 km/u te vertrekken, na ongeveer 15 km eens te bekijken hoe alles aanvoelt, misschien daar al iets te versnellen en pas in het tweede deel echt de gang er in te zetten. Het liep helaas iets anders...
In tegenstelling tot voorgaande jaren mocht er op de onverharde delen niet meegefietst worden. Omdat de eerste 14 km slechts een paar kilometers asfalt bevat had ik met Marco afgesproken dat hij me in Heikant met de fiets zou opwachten. Met mijn schema in mijn hoofd wist ik vrij nauwkeurig hoe laat ik daar aan zou komen en de eerste 14 km kan ook wel zonder begeleiding vond ik. Een riem met twee drinkflesjes en een energie-gel moest voor het eerste stukje wel voldoende zijn. Mijn pet besloot ik deze keer thuis te laten. Ik ging van huis met een beetje een gevoel dat ik iets vergeten was, maar ik dacht dat het vooral van de zenuwen was. Een kwartiertje voor de start kwam ik erachter dat dat niet zo was: ik was mijn horloge vergeten! Ik had gelezen dat er de eerste 5 km bordjes per kilometer zouden staan, zo zou ik mooi mijn snelheid kunnen corrigeren, maar dat werd nu dus wat lastiger. Nog geen man overboord: ik probeerde een beetje mijn snelheid te schatten en na 5 km informeerde ik eens naar de tijd bij een medeloper. Ongeveer 24'50" ... iets te snel dus, ik probeerde iets te vertragen en vroeg op het 10 km-punt ook aan iemand de tijd: 45' (!!!). Dat zou betekenen dat ik nog enorm versneld was. Onmogelijk leek mij. Later las ik op iemands weblog dat het bordje van de 5 km veel te laat stond. Ik ben daarna even op de website van de marathon gaan kijken en kreeg het idee dat het 5 km-bordje inderdaad ongeveer 400 meter te ver stond en de 10 km-markering een paar honderd meter te vroeg! Probeer dan maar eens vlak te lopen!
Op Heikant stond mijn broer te wachten en die zei me dat ik 5 minuten eerder was dan gepland. Enorm veel, die tijd zou ik later vast dubbel terug betalen. Inderdaad, op het halve marathon-punt voelde ik al dat ik niet meer zo scherp zat als dat ik zou willen op dat punt. Het tempo kon ik nog volhouden, maar het begon al een beetje moeilijker te worden. Tussen 21 en 25 km hoorde ik in de verte twee Belgische lopers aankomen, druk kletsend alsof ze met een zondagochtendloopje bezig waren. Keuvelend over vlamdetectie-apparatuur en blussystemen liepen ze me voorbij net voor Drieschouwen. Daar begon ook een nieuw deel van de route. Langs de golfbanen en het crossterrein, een stukje asfalt en dan een stuk vlak langs de Axelse kreek. Leuk zo'n nieuw stuk, mooi ook, maar door de overvloedige regen van de afgelopen dagen ook enorm zompig en dus zwaar.
 |
| Doorkomst op 30 km |
Verderop richting Schapenbout liep een stuk beter, ook al was het licht heuvelop. In de verte kon ik een speaker horen, en ik kreeg de indruk dat er veel mensen stonden. Dat geeft moed en dus liep ik op het oog soepel door het 30 km-punt. Even verderop stonden Vera en Max mij op te wachten dus ik zette mijn meest vrolijke gezicht op terwijl ik eigenlijk al een heel eind leeg was. Maar goed, ik zat nog steeds onder een schema dat mij in de buurt van 3 uur 30' zou brengen dus ik mocht nu niet opgeven. Hoeveel ik precies voor lag op mijn schema wist ik niet, maar veel kon het niet zijn, niet verslappen dus! Richting Margrette zat een man met een accordeon vrolijke muziek te spelen en al kreeg ik er maar flarden van mee: het was wel leuk. Iets verder stond een klein groepje mensen, maar zo gauw er een loper in zicht kwam begonnen ze enthousiast te juichen. Door dit enthousiasme kreeg ik toch weer een kleine oppepper. Het fietspad op richting Spui naar het eiland van Meijer. En dat lag er niet fantastisch bij. Het is geen lang stuk, maar na bijna 35 km is elke meter zompig gras er één te veel. Niet al te fris meer kwam ik het eiland af... nog 7 km. De wind was ondertussen ook wat aangetrokken en die stond pal op de kop.
Het lopen ging zwaarder en zwaarder. Eigenlijk wilde ik een stukje wandelen maar dan zou de geplande eindtijd helemaal niet meer in zicht komen. En zie jezelf nog maar eens op gang te slepen na een stuk wandelen. Niet doen dus. Ik maakte mezelf wijs dat er niemand zo goed kan afzien als ik en dus bleef ik doorrennen. Bij het ziekenhuis stonden Max en Vera weer. Ik kon niet meer camoufleren dat ik het moeilijk had, Max riep dat ik nog altijd een paar minuten voor op schema lag en met nog een dikke 5 km te gaan zou het misschien nog kunnen... Ik zocht naar de bordjes die de laatste 5 km zouden aangeven. Voor mijn gevoel kon het niet ver meer zijn, maar zolang ik geen bordje zag durfde ik niet te hopen dat we bij de 40 km zouden zijn. Eindelijk, in de verte een bordje. "Laat er 40 op staan", dacht ik en ik vreesde dat er minder op zou staan. Nee hoor 40 km, stond er op. Ik vroeg aan Marco hoe laat het was. 14:20 uur , dus dat zou wel heel krap worden. Versnellen lukte nog nauwelijks, ik hijgde als een paard en nu deed mijn hele lijf zelfs zeer, benen, rug, buik, hoofd... Nog twee bochten. Hoewel ik de loper voor me naar links had zien gaan reageerde ik op het "rechts!" van de verkeersregelaar, bedoeld voor mijn broer op de fiets. Dom natuurlijk, weer enkele kostbare seconden kwijt. In de laatste bocht zag ik de klok op 3u29' staan, pas een eind verder zag ik de seconden wegtikken... 57, 58, 59... en ik moest nog zo'n 70 meter.
 |
| kapot na de finish! |
De 3u30'-grens werd net niet geslecht...eindtijd 3u30'19". Wel een vet PR, bij vrij zware omstandigheden, dus toch dik tevreden. Ik was heel diep gegaan en echt helemaal kapot na de finish. En toch, een uur later was ik al aan het bedenken dat een snel parcours (Rotterdam) en nog een paar kilo minder me richting 3u15' kan brengen. Wie weet in 2013...
