April, dus marathon Zeeuws-Vlaanderen. Dat is intussen vaste prik geworden. Dit jaar liep ik hem voor de zesde keer. En in totaal mijn 12e marathon. Voor de tweede keer liepen we vanuit Terneuzen naar Hulst. Dat leek vooraf wel gunstig, want de richting is dan voornamelijk naar het oosten en de wind is in Nederland meestal westelijk. Helaas deze dag niet. De wind zat uit het oosten en was iets harder dan verwacht. Vooraf had ik mijn lange duurlopen wel vrij goed gedaan, maar het totaal aantal trainingen was toch een stuk lager dan normaal. Een PR blijft altijd wel in mijn achterhoofd zitten, maar ik ging er van uit dat dat niet realistisch was. Ik had dan ook beslist om langzaam te vertrekken. De bedoeling was om de eerste 10 km in ongeveer 51 of 52 minuten af te leggen. Als dat soepel zou gaan tot 21 km zou ik daarna eventueel nog kunnen versnellen.
Tot zover de theorie. Ik voelde op de zeedijk in Terneuzen al dat de wind behoorlijk stevig was, dus ik probeerde in een groepje terecht te komen waar ik me wat kon verschuilen. Het tempo was voor mijn gevoel wel lekker, maar na 10 km kwamen we door boven de 52 minuten. Ik vond het geen goed idee om al zo vroeg te versnellen, dus ik bleef in dit tempo doorlopen. Iets te ontspannen blijkbaar, want aan het crossterrein in Axel ging ik op mijn gezicht doordat ik over een dranghek struikelde. Gelukkig niet hard, en ik kon gewoon verdergaan. Halverwege zat ik op een schema van rond de 3 uur 40' en dat leek me gezien de omstandigheden vrij redelijk. Het stuk erna was het groepje al aardig uit elkaar geslagen. Niet gunstig, want de wind zat daar pal op kop en dat was lastig. Voor de kijkers was het mooi dat de zon goed zijn best deed, maar voor mij is het gauw te warm als ik loop. Op 25 km kreeg ik het gevoel dat het niet mee ging vallen om deze snelheid vol te houden. Een eindje verder kwamen we door Heikant. Altijd een leuk stukje, want als er publiek staat loop je altijd net iets beter en makkelijker. Daarna een flink stuk door het bos, richting Kapellebrug. Eén van de mooiste stukjes vind ik dit altijd, maar ook hier was het niet iets zwaarder dan anders. De laatste weken had het amper geregend en daardoor lagen de zandpaadjes er nogal losjes bij. Het werd zwaarder, maar ik wilde mijn tempo graag vast houden, toch zeker tot aan Kapellebrug, waar daar stonden Vera, Max en Kim. Dat lukte gelukkig nog vrij goed. In het Clingse bos was de tank helemaal leeg. Ik dwong mezelf om door te rennen en niet te gaan wandelen. Maar op 35 km moest ik er echt aan geloven. Zo sukkelde ik richting Hulst, de 3 uur 40' had ik al uit mijn hoofd gezet. Maar binnen 4 uur moest zeker lukken. Ik probeerde richting de wallen van Hulst zoveel mogelijk te hardlopen, want Vera, Max en Kim zouden me vanaf de wallen kunnen zien aankomen. Zo dacht ik toen ik onder de Gentse Poort doorliep dat ik zeker uit het zicht zou zijn. Een mooi moment voor een kuchje, maar dat werd iets tussen een flinke hoest en bijna-kotsen. En daar stonden mijn vaste supporters net.
Kim kwam naast me lopen en riep "kleine stapjes!" toen ik de wallen op rende. Die tip had ze net van iemand gehoord, dus daar kon ik ook mooi mijn voordeel mee doen. De finish kwam in zicht, nog enkele kilometers en ik kon gelukkig het grootste deel weer hardlopend over de wallen gaan. Het laatste stukje door de Steenstraat. Daar stonden mijn supporters weer, en daar was ook eindelijk de finish. Met 3 uur 52' zeker geen toptijd. Maar al met al toch weer een mooie marathondag.
Tot zover de theorie. Ik voelde op de zeedijk in Terneuzen al dat de wind behoorlijk stevig was, dus ik probeerde in een groepje terecht te komen waar ik me wat kon verschuilen. Het tempo was voor mijn gevoel wel lekker, maar na 10 km kwamen we door boven de 52 minuten. Ik vond het geen goed idee om al zo vroeg te versnellen, dus ik bleef in dit tempo doorlopen. Iets te ontspannen blijkbaar, want aan het crossterrein in Axel ging ik op mijn gezicht doordat ik over een dranghek struikelde. Gelukkig niet hard, en ik kon gewoon verdergaan. Halverwege zat ik op een schema van rond de 3 uur 40' en dat leek me gezien de omstandigheden vrij redelijk. Het stuk erna was het groepje al aardig uit elkaar geslagen. Niet gunstig, want de wind zat daar pal op kop en dat was lastig. Voor de kijkers was het mooi dat de zon goed zijn best deed, maar voor mij is het gauw te warm als ik loop. Op 25 km kreeg ik het gevoel dat het niet mee ging vallen om deze snelheid vol te houden. Een eindje verder kwamen we door Heikant. Altijd een leuk stukje, want als er publiek staat loop je altijd net iets beter en makkelijker. Daarna een flink stuk door het bos, richting Kapellebrug. Eén van de mooiste stukjes vind ik dit altijd, maar ook hier was het niet iets zwaarder dan anders. De laatste weken had het amper geregend en daardoor lagen de zandpaadjes er nogal losjes bij. Het werd zwaarder, maar ik wilde mijn tempo graag vast houden, toch zeker tot aan Kapellebrug, waar daar stonden Vera, Max en Kim. Dat lukte gelukkig nog vrij goed. In het Clingse bos was de tank helemaal leeg. Ik dwong mezelf om door te rennen en niet te gaan wandelen. Maar op 35 km moest ik er echt aan geloven. Zo sukkelde ik richting Hulst, de 3 uur 40' had ik al uit mijn hoofd gezet. Maar binnen 4 uur moest zeker lukken. Ik probeerde richting de wallen van Hulst zoveel mogelijk te hardlopen, want Vera, Max en Kim zouden me vanaf de wallen kunnen zien aankomen. Zo dacht ik toen ik onder de Gentse Poort doorliep dat ik zeker uit het zicht zou zijn. Een mooi moment voor een kuchje, maar dat werd iets tussen een flinke hoest en bijna-kotsen. En daar stonden mijn vaste supporters net.
