Marathon Oostende

Gisteren weer meegedaan aan een marathon. Mijn vierde al weer, deze keer in Oostende. Ik had bewust voor deze marathon gekozen, omdat het relatief dicht bij is (uurtje rijden) en het parcours er gunstig uit zag. Ideaal zelfs om een flink stuk van PR af te halen.

De voorbereiding was niet ideaal, met vier weken vooraf nog een korte vakantie in Spanje die samen te vatten is als "drank, muziek, weinig slaap en nog meer drank". Die hakte er dus toch wel in, terug in Nederland moest ik drie dagen bijkomen... Daarna vol goede moed weer begonnen met toch wel wat afwijkingen van het geplande schema. Vier trainingen in de week blijft moeilijk, zeker als er af en toe ook nog een massage tussen zit. Enkele weken vooraf een stadsloop meegepikt. 7,8 km met heel veel bochten en af en toe geen gemakkelijk wegdek. Niet echt mijn ding, maar wel leuk om eens te doen. Maar wel een afstand waar je je flink op kapot kan lopen. Met een iets te vroeg ingezette eindsprint gebeurde dat dus ook. Ook twee weken vooraf een vrij lange duurloop (24 km) in een tempo flink boven mijn marathontempo. Alweer afzien, maar voor mijn gevoel heeft het wel zin gehad.

Ook op de voeding heb ik goed gelet. Ik wilde van 79 naar 77 kg wat toch al zo'n 5 minuten tijdwinst zou moeten opleveren. Ruim anderhalve week vooraf dus al begonnen met een koolhydraatarm dieet: komkommers, fruit, vis, ei en veel groente. Donderdag voor de wedstrijd nog een stuk gelopen van ongeveer 6 km. En dat ging slecht! Ik kwam haast niet vooruit. Ook wel logisch, want mijn koolhydratenvoorraad was intussen geslonken richting het nulpunt. Daarna massage. "Kneed er maar een modelletje 3 uur 45' in", zei ik overmoedig tegen Ambrose.

Thuisgekomen overgeschakeld op het leuke deel van de voorbereiding: zoveel mogelijk koolhydraten naar binnen stouwen. En veel water drinken. Pasta, rijst, brood en stroopwafels. Da's wel vol te houden. En maar hopen dat de gewonnen kilo's er niet gelijk terug aan zitten.

Dat viel gelukkig goed mee. Op de ochtend van de marathon woog ik precies 77 kg. Het weer was iets minder: de hele ochtend regen. Ik was bang dat ik daar voor de start last van zou kunnen hebben. Als je een kwartier voor de start in de regen staat kan je weer helemaal afkoelen en stijve spieren krijgen. En daar was de tweede meevaller: precies naast het startvak was een soort van overdekte galerij zodat ik nog vrij droog aan de start kon verschijnen. Het startschot klonk en ik zat al direct een heel eind achter de pacer die op 3 uur 45' liep. Langzaam er naar toe gelopen en na enkele kilometers zat ik er bij. Rond de 5 km pikte Marco aan, die me weer op de fiets begeleidde. Na een stukje door de stad met een paar bochtjes, een viaduct en wat kleine oneffenheden kwamen we op een jaagpad langs een kanaal. Kilometers rechtdoor over asfalt. Ik ben een beetje achter in het groepje gaan lopen, dat leek mij het handigst. Zo kon ik me af en toe even laten terugzakken tot bij Marco om wat te drinken of een gel aan te pakken.

Elke kilometer stond aangegeven dus voor de pacer ook ideaal, al had ik het idee dat hij in het begin iets te snel liep. Halverwege lagen we goed op schema, volgens mij rond de 1 uur 52', en ik voelde me nog heel goed. Het kostte weinig moeite om het tempo te volgen en op 16 km voor de finish zei ik tegen Marco dat ik misschien over een kilometer of zes zou proberen versnellen, als ik me zo goed zou blijven voelen. Op twaalf kilometer voor de finish zag ik dat een paar man zich had losgemaakt, zij liepen zo'n 100 meter voor ons en ik zag iemand aanstalten maken om naar dit groepje over te steken. Het was nog wel wat vroeg, maar ik besloot mee te gaan. Binnen no time waren we erbij. Mijn broer fietste naast me met een blik van "waar ben jij mee bezig?". Het tempo ging omhoog tot over de 12 km/u. Dat leek me toch iets te gortig om vol te houden tot de meet dus ik liet het groepje weer gaan. De vermoeidheid begon uiteraard ook mee te tellen, maar ik dwong mezelf om te blijven lopen. Weer ingehaald worden door de pacer zou voor mijn gevoel toch een kleine blamage zijn. Ik weet van mijn duurlopen dat ik het best loop als mijn gedachten afdwalen of als ik muziek in mijn hoofd heb. Dat werkte deze keer gelukkig ook goed: met eerst Bro Hymn van Pennywise en later Sex on Fire van Kings of Leon in mijn hoofd gingen de kilometers voorbij. Met nog een paar kilometer voor de boeg wist ik het zeker: ik ga niet wandelen, ik ga niet opbranden, ik ga deze marathon gewoon rennend beëindigen! En in een heel vet PR. Richting de meet nog een kleine eindsprint, en met een licht euforisch gevoel gefinished. Netto tijd: 3 uur 41 minuten en 17 seconden. Yesssssssss...

Op naar Oostende

O ja, mijn blogje...da's ook weer lang geleden dat ik daar nog eens wat op schreef. Dat wil niet zeggen dat ik niks gedaan heb deze zomer (of wat er voor moet doorgaan). Drie duurlopen van boven de 30 km in juli en soms weektotalen van meer dan 70 km. En het is mijn bedoeling om een beetje op dezelfde manier verder te gaan.

Na lang twijfel heb ik gekozen om op 9 oktober in Oostende een marathon te gaan lopen. In de race waren Brussel (2 oktober), Gent (25 september), de Leie-marathon (ook al 25 september), Eindhoven (eind oktober) en Etten-Leur (ook ergens in oktober). Oostende leek me het gunstigst qua planning, afstand en parcours.

Richting 9 oktober ben ik een soort van schema aan het volgen. Eigenlijk zit ik een beetje tussen een aantal schema's in. Ik wil een stuk van mijn PR (3uur 59'34") aflopen dus er moet hard getraind worden. In mijn vakantie las ik een boek van Harry Honselaar (geleend van een collega) met een schema voor een tijd van 3 uur 30'. Zelf heb ik een boek van de Duitser Steffny met een schema dat zou moeten leiden naar een tijd van 3 uur 29". Honselaar gaat uit van vijf trainingen in de week, Steffny van vier. Bovendien zijn de intervallen van Honselaar een stuk pittiger. Ik zit niet zo dik in mijn vrije tijd dus voorlopig zit ik qua afstanden dicht bij de Steffny-methode en qua snelheid meer bij de Honselaar methode. Ik reken er niet op dat van mijn PR een half uur wordt afgehaald, maar een kwartier moet misschien wel mogelijk zijn, maar dan moeten er toch ook nog een paar vakantiekilo's af!

De draad weer oppikken

Na de marathon van Torhout, die ik op het laatst toch liet schieten was ik even een dag behoorlijk ziek. De eerstvolgende dag had ik nog geen zin om te lopen. In plaats daarvan ging ik naar Rock around the Bridge in Sas van Gent. Altijd gezellig, het weer viel nog goed mee en de biertjes smaakten goed. Zo goed zelfs dat ik de andere dag er ook nog plezier van had... weer niet gelopen dus.

Maandag de 20e heb ik de draad weer opgepikt. Met goede voornemens: veel kilometers aan laag tempo (op lage hartslag dus) en slechts af en toe een training op een hoog tempo. Voor de gelegenheid mijn hartslagmeter maar weer aangedaan, ik was daat de laatste tijd een beetje van afgestapt. Vooraf een beetje bekeken waar mijn hartslagzones zo ongeveer moeten liggen. Daaruit geconcludeerd dat ik tijdens de meeste trainingen op een hartslag tussen 135 en 140 wil lopen. Da's laag, veel lager dan ik normaal gewend ben. Meestal begin ik rond 140 en loopt het langzaam op tot 160 of 170 aan het eind omdat ik meestal op het laatst nog wat versnellingen doe. Het viel dan ook niet mee, maar ik verplichte mezelf om te vertragen als mijn hartslag te hoog werd. De gemiddelde snelheid was dan ook belachelijk laag: rond de 9,5 km/u. Maar mijn gemiddelde hartslag bleef wel mooi op 135. Voordeel is wel dat je spieren minder zwaar worden belast, dus het herstel gaat vrij snel. Zo kon ik deze week vier keer trainen, eindigend met een duurloop van 29 km. Ook traag, hartslag liep het laatste uurtje wat op, dus de snelheid moest nog iets omlaag: 9,4 km/u bij een hartslag van 138.

Dit lopen op lage snelheid gaat nogal tegen mijn natuur in dus deze week besloot ik er nog maar eens vol in te vliegen. Gisteren liep ik zo 16,2 km in 1 uur 18 (ongeveer 12,5 km/u.), voor mijn doen heel snel over zo'n afstand, zeker in training. Mijn hartslag bleef mooi op 158 dus dat viel nog goed mee. Ik had ook het gevoel dat er zeker nog meer in had gezeten. Weinig last van de spieren dus vandaag nog een trage duurloop van 14 km er achteraan. Dat viel een klein beetje tegen, maar als ik snelheid, afstand en hartslag vergelijk met vorige week zit er (ondanks minder rust) toch een kleine verbetering in: Op zelfde hartslag liep ik 11% verder en 2% harder.

Dit weekend ga ik weer voor een duurloop van (als de vorm er die dag naar is) 30 km ... of nog iets meer.

4e marathon + update

Al weer lang geleden dat ik nog eens op mijn blog schreef. Na de marathon van Zeeuws Vlaanderen was er ook niet veel nieuws te melden. Ik herstelde gelukkig vrij snel: na negen dagen liep ik weeral een duurloop van 23 km. Dat was vorig jaar wel even anders, want toen duurde het vier weken voor ik weer aan een duurloop van boven de 15 km toe was.

Omdat het herstel zo goed verliep kwamen de plannen voor de volgende marathon ook snel. Even de kalenders van België en Nederland bekeken en het was vrij snel duidelijk dat er maar één marathon in aanmerking kwam: die van Torhout op 17 juni. De andere marathons in Nederland en België waren meestal verder weg, maar het tijdstip van vertrek gaf de doorslag: 8 uur 's avonds. Finish dus hopelijk rond middernacht. Bovendien een vlak en goed verlicht parcours. Met alle warmte van de afgelopen weken vond ik het wel een fijne gedachte dat er in elk geval niet op het warmst van de dag gelopen moest worden.

En vanavond is het dus zover. Zoals gewoonlijk ben ik de laatste dagen een beetje afwezig. Vandaag een vrije dag om me toch een beetje op het gemak voor te bereiden. En dus ook veel tijd aan alles te twijfelen.

Komt deze marathon niet te vroeg, slechts negen weken na de vorige? Gaat het regenen of wordt het warm? Gaan mijn benen zich goed houden vanavond? Krijg ik geen last van blaren zoals enkele weken geleden? Hoe zal het gaan op mijn (vanwege de blaren nog gauw aangeschafte) nieuwe schoenen? Ben ik voldoende getraind? Heb ik voldoende gerust? Hoe zal het gaan met die kleine ontsteking aan mijn teen? Ben ik niet een paar kilo te zwaar?

Met zoveel twijfels kan je je doelen ook niet te hoog stellen. Ik zou graag nog eens onder de vier uur lopen maar ik heb besloten om vooral te proberen in een vlak tempo te lopen en dit zo lang mogelijk volhouden zonder te wandelen. Lukt dat onder de vier uur dan is dat mooi meegenomen, maar ik probeer deze marathon vooral als een lange duurloop-training te benaderen.

In elk geval zal ik proberen om de eerste helft toch ook een beetje te genieten, want in het tweede deel lukt dat meestal niet meer!

Update: Vanmiddag besloten om van deelname af te zien. Ik dacht buikgriep te voelen, dus ik durfde het niet aan. Achteraf had het misschien best gekund, want nu voel ik me vrij redelijk. Lichamelijk dan, want ik ben er wel flink chagrijnig van. Maar van halverwege uitstappen was ik helemaal ziek geweest, dus misschien toch de beste beslissing genomen? Ik zal het nooit weten...

Op weg naar de 4e marathon

Al weer lang geleden dat ik nog eens op mijn blog schreef. Na de marathon van Zeeuws Vlaanderen was er ook niet veel nieuws te melden. Ik herstelde gelukkig vrij snel: na negen dagen liep ik weeral een duurloop van 23 km. Dat was vorig jaar wel even anders, want toen duurde het vier weken voor ik weer aan een duurloop van boven de 15 km toe was.

Omdat het herstel zo goed verliep kwamen de plannen voor de volgende marathon ook snel. Even de kalenders van België en Nederland bekeken en het was vrij snel duidelijk dat er maar één marathon in aanmerking kwam: die van Torhout op 17 juni. De andere marathons in Nederland en België waren meestal verder weg, maar het tijdstip van vertrek gaf de doorslag: 8 uur 's avonds. Finish dus hopelijk rond middernacht. Bovendien een vlak en goed verlicht parcours. Met alle warmte van de afgelopen weken vond ik het wel een fijne gedachte dat er in elk geval niet op het warmst van de dag gelopen moest worden.

En vanavond is het dus zover. Zoals gewoonlijk ben ik de laatste dagen een beetje afwezig. Vandaag een vrije dag om me toch een beetje op het gemak voor te bereiden. En dus ook veel tijd aan alles te twijfelen.

Komt deze marathon niet te vroeg, slechts negen weken na de vorige? Gaat het regenen of wordt het warm? Gaan mijn benen zich goed houden vanavond? Krijg ik geen last van blaren zoals enkele weken geleden? Hoe zal het gaan op mijn (vanwege de blaren nog gauw aangeschafte) nieuwe schoenen? Ben ik voldoende getraind? Heb ik voldoende gerust? Hoe zal het gaan met die kleine ontsteking aan mijn teen? Ben ik niet een paar kilo te zwaar?

Met zoveel twijfels kan je je doelen ook niet te hoog stellen. Ik zou graag nog eens onder de vier uur lopen maar ik heb besloten om vooral te proberen in een vlak tempo te lopen en dit zo lang mogelijk volhouden zonder te wandelen. Lukt dat onder de vier uur dan is dat mooi meegenomen, maar ik probeer deze marathon vooral als een lange duurloop-training te benaderen.

In elk geval zal ik proberen om de eerste helft toch ook een beetje te genieten, want in het tweede deel lukt dat meestal niet meer!

Logus Marathon van Zeeuws Vlaanderen

Eindelijk was het zover: de Marathon van Zeeuws Vlaanderen. Ik had er lang naar toegeleefd. Sinds Carnaval bijna geen alcohol, goed getraind, gezond gegeten en geprobeerd om genoeg rust te nemen. Een prima voorbereidingstraject dus. En dat zou moeten resulteren in een prima marathon. Vorig jaar was ik (in mijn allereerste marathon) net binnen de 4 uur geëindigd, dit jaar (mijn 3e marathon) zou een snellere tijd wel mogelijk moeten zijn. Optimistisch als altijd dacht ik dat een tijd van rond de 3 uur en 50 minuten wel moest kunnen.

De week vooraf had ik het vrij druk op het werk, veel lopen, veel staan en mijn benen voelden ook al de hele week vermoeid. Verder heb ik tijdens de marathon ook wel een paar fouten gemaalt. Om te beginnen de start. Ik wilde zeker niet te snel vertrekken dus ik stond nogal achteraan in het startvak. Maar dat resulteert er wel in dat je de eerste 2 km amper 9 km/u kan lopen. Daarbij al een noodzakelijke sanitaire stop na 3 km en je loopt direct al 3 minuten achter op je geplande schema. Verder was het vrij warm, warmer dan ik had verwacht. Onderweg veel gedronken, dus dat was op zich wel goed (met dank aan Marco die weer meefietste!). De sponzen had ik vorig jaar overgeslagen en in eerste instantie was ik dat nu ook van plan. Totdat ik een loper zag die de spons in zijn nek had gelegd, onder zijn shirt geklemd. Dat leek me wel handig met dit weer. In Axel bij de bevooradingspost volgde ik zijn voorbeeld. Slecht plan, zo bleek: de spieren in mijn nek en schouders verstijfden helemaal. Op dat moment zat er zo'n beetje 25 km op en ik zat nog op een schema van onder de 4 uur. Toch vermoedde ik daar al dat het er niet in zat vandaag. Mijn heup voelde ik al een tijdje en ik wist dat er onherroepelijk een moment zou komen dat ik zou moeten wandelen. Vorig jaar was dat rond de 33 km bij het eiland van Meijer. Dat moest dit jaar toch beter gaan. Gelukkig, het eiland van Meijer kwam ik goed over, maar wat een slecht weggetje vanaf daar terug naar het fietspad. Ik wist dat een eind verder Vera, Max en Kim zouden staan om mij aan te moedigen.Daar verslappen was dus ook geen serieuze optie. Mijn benen protesteerden redelijk, maar tot een eindje voorbij het 35 km-punt hield ik het vol. Ik zat daar ongeveer op een tijd van 3 uur 20, en met nog 7 km te gaan wist ik dat ik dus niet binnen de 4 uur zou finishen, tenzij ik in één stuk zou kunnen blijven hardlopen. Helaas, dat was toch teveel van het goede.

Tandsjen Bei stond net als vorig jaar net voor de finish te spelen. Vera, Max en Kim stonden me ook op te wachten met bloemen en een medaille (van de Graafjansfeesten 2008, dankjewel Kim!). Die kon ik op mijn gemak in ontvangst nemen, want de tijd deed er toch niet meer toe. Tandsjen Bei had intussen Spidi ingezet, ik zette aan voor de laatste 200 meter en heel Tandsjen Bei liep (spelend) mee tot aan de finish. Dat was natuurlijk wel super. Frank haalde me zelfs met sousafoon over zijn schouder in!

Geen supertijd dus: 4:10'43", in eerste instantie een beetje teleurgesteld, maar een dag later kijk ik toch vooral met een goed gevoel terug. Het evenement was goed georganiseerd, het parcours is schitterend, ik werd aangemoedigd door vrouw en kinderen en tot slot word ik door mijn eigen dweilband de finish overgeblazen. Geweldig, toch.

Oeps, te ver...

Na de 30 km vorige week stond dit weekend mijn langste training voor de marathon op het programma: 32 km. Vorige week ging het niet zo naar mijn zin, de laatste kilometers was afzien, dus ik zag nogal op tegen deze laatste lange duurloop. Bij het eerste licht om 7 uur vertrok ik. Met vorige week nog in mijn achterhoofd besloot ik vooral traag te lopen, om niet voortijdig opgebrand te zijn. Brug over langs het kanaal richting Sluiskil. Aan de hand van de hectometerpaaltjes stelde ik mijn snelheid vast op 10,2 km/u. Die zou op het eind vast nog wel zakken dus ik besloot dit tempo aan te houden. Sluiskil voorbij, onder de brug en er daarna over, Tractaatweg over naar Spui, Margrette, dwars door Axel langs Drieschouwen naar Zuiddorpe via de Muis (ik wist tot voor kort niet van het bestaan van de Muis, maar op Google Earth leer je nog eens wat). Daarna richting de Sterre en langs de Oude Polder naar de Langelede. Daar de Molenstraat in. Vooraf had ik mijn route niet nagemeten en het leek me nog wat aan de korte kant dus ik besloot nog een lusje eraan te breien: via de Stekkerweg naar de Grens en door de Vissersverkorting terug.

In de Vissersverkorting bedacht ik dat ik bijna terug thuis was, maar ik was nog niet steenkapot. Daar nog maar een klein beetje versneld dan. Thuis aangekomen stond mijn stopwatch op 3 uur en 18 minuten. Ik vermoedde dat ik wel ongeveer 10 km/u had gelopen, dus dat zou zo'n 33 km betekenen. Maar nameten op Google Earth leerde dat ik er precies 35 had gelopen! Ik was dus ongemerkt onderweg nog wat versneld.

Maandag lekker de benen laten verzorgen, dinsdag gerust, vandaag op het gemak ruim een uur gelopen met enkele versnellinkjes onderweg. Ging prima, dus op het eerste zicht geen vuiltje aan de lucht... Toch nog een klein tegenslagje: Marco belde net dat hij misschien niet kan meefietsen bij de marathon want het jeugdteam waar hij elftalbegeleider (of heet dat nog altijd trainer?) is kan die dat dag kampioen worden. Maar het kan ook een week eerder of later zijn, of zelfs helemaal niet. Het zou dus gunstig zijn (voor mij) als ze de week voor de marathon verliezen, want dan kunnen ze de week erna nog geen kampioen worden. Voor de duidelijkheid: die redenering komt van Marco, niet van mij.

Laatste loodjes

De marathon van Zeeuws Vlaanderen komt dichterbij. Nog enkele weken dus langzamerhand moet ik er klaar voor zijn. Komende zondag staat mijn langste duurloop in de voorbereiding op het programma. 32 km, wat in mijn geval neerkomt op zo'n 3 uur lopen. Spannend, want mijn vorige lange training ging niet heel erg goed. Vorig weekend liep ik 30 km, maar de laatste kilometers gingen niet meer zo soepel. Mijn drank was op en mijn benen begonnen steeds meer pijn te doen. Aan de andere kant voelde ik wel dat het conditioneel wel goed zat.

De problemen met de benen zijn eigenlijk tijdens carnaval ontstaan denk ik. Lange dagen, van café naar café, veel staan, veel spelen en ja, ook veel bier natuurlijk. En net iets te weinig nachtrust. Tijdens carnaval heb ik dan ook niet gelopen. Mijn planning was om donderdag na carnaval weer rustig de trainingen te hervatten. Ik had die dag gewerkt en aangezien het vrij goed weer was besloot ik direct na het werk te gaan lopen. Ik begon aan mijn 10 km-rondje, had er redelijk de pas in en kon het niet laten om nog iets te versnellen na een kilometer. Het ging op zich best lekker dus ik besloot te proberen om mijn 10 km-tijd te verbeteren. Dat is gelukt, maar de dagen daarna heb ik wel zere benen gehad. Ambrose gebeld, maar die had die week geen tijd. Dat kwam een beetje vervelend uit, met nog 2 lange duurlopen (30 en 32 km) op het programma.

Blijkbaar heeft carnaval er toch zwaarder ingehakt dan ik in eerste instantie dacht. Het voelt soms alsof de vermoeidheid en de afbraakprodukten van de alcohol zich vooral in mijn benen hebben genesteld. Vandaar dat ik een beetje opzie tegen de 32 km van komend weekend. Maandag neemt Ambrose mijn benen weer onder handen. Misschien, als mijn 32 km niet helemaal naar wens is gegaan, doe ik volgende week nog wel een lange duurloop van boven de 30 km. Met goed gemasseerde benen moet dat een stuk beter lukken. Maar het belangrijkste is misschien nog dat het mijn zelfvertrouwen weer een beetje vergroot. En daarna lekker nog twee weken afbouwen richting 16 april.

Ondanks de slechte benen heb ik de ambitie om mijn tijd van vorig jaar flink te verbeteren. Vorig jaar finishte ik net beneden de 4 uur, dit jaar probeer ik richting de 3 uur 50 te gaan. Maar ik ga (als het weer meezit) er vooral weer van genieten.

Aan het bietensap

Een tijdje geleden vertelde iemand me dat het sap van rode bieten een positieve invloed zou hebben op de uithouding. Ik ben dol op rode bietjes maar rode bietensap kende ik niet. Op internet vond ik dat het momenteel een hype is onder duursporters in België. Volgens een aantal wetenschappers kan het uithoudingsvermogen onder invloed van bietensap met zo'n 15% stijgen. Zelfs als dit percentage voor de helft overdreven is zou mijn uithouding op een simpele manier een stuk moeten kunnen verbeteren. Ik heb er even over nagedacht, want ik ben niet zo van de rare sapjes maar uiteindelijk heb ik toch een fles gekocht... en die is intussen voor een heel stuk leeg. Smerig spul is het wel . Na een glas bietensap (in 2 grote slokken) giet ik er gauw een glas water achteraan anders blijf je het proeven.

Mijn abonnement bij de sportschool loopt ook weer bijna af. Daarna ga ik ook doordeweeks weer buiten lopen, maar vandaag ben ik nog eens lekker te keer gegaan op de loopband. De 10x 800 meter stond op mijn planning. Op de Yasso-manier, in mijn geval 800 meter in 3' 40" en dan ook 3'40" rust of wandelen. Er komt dus een redelijke administratie bij, maar die had ik vooraf al op een papiertje gezet. Met een PR van bijna 4 uur op de marathon leek die 3' 40" me al vrij hoog ingezet, maar aan het eind van de rit had ik nog veel energie over. Ik heb er dus nog twee 800 meters aangeplakt, bij de laatste ook nog een klein beetje versneld. Het was dat de sportschool ging sluiten, anders was ik nog even doorgegaan. Zou het bietensap al zo snel zijn werk doen? Het vertrouwen heeft er in elk geval een flinke boost mee gekregen. Nog enkele lange duurlopen de komende weken. Als die goed gaan ga ik eens hardop over een dik PR nadenken...

De goeie kant op

Mijn eerst blog-berichtje dit jaar. Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, want veel positiefs viel er niet te melden. Begin dit jaar had ik al eens een lange trage duurloop van 27 km gedaan en op zich ging dat best goed. Daarna heb ik helaas 13 dagen niet getraind. Ik had in januari nogal veel werk op bouwland dat er door veel regen en smeltende sneeuw beroerd bijlag. Daardoor waren de benen 's avonds te leeg om nog te gaan trainen. De Eugene Vink Memorial in Westdorpe ging dus ook niet echt zoals ik gehoopt had. Vorig jaar januari liep ik 1 uur en 12 minuten, in april 1 uur, 4 minuten en 40 seconden. Deze lijn wilde ik graag doortrekken richting de 1 uur. Ondanks mijn slechte voorbereiding en nog niet volledig uitgeruste benen ging ik keihard van start. Het eerste half uur is in training of wedstrijd nooit mijn beste stuk, maar nu ging het als een speer. Gevolg was dat na een half uur de koek ook al een end op was. Uiteindelijk ben ik gefinished in 1 uur en 8 minuten, bijna 4 minuten trager dan vorig jaar in april. Aan de andere kant betekent het ook dat ik op weg naar de marathon van Zeeuws Vlaanderen er beter voor sta dan vorig jaar rond deze tijd.

Deze week heb ik het gevoel gekregen dat ik flink wat progressie aan het maken ben. Maandag had ik weinig tijd dus ik besloot een korte snelle training te doen. Het "rond het kanaal"-rondje (volgens mij een bekend begrip in Westdorpe). Direct na het werk, redelijk wat wind, maar ik vond het weer tijd worden voor een persoonlijk record. Eerste stuk op de Graafjansdijk wind tegen, maar dat was tussen de huizen en zoals ik het inschatte had ik voor de rest alles schuin mee. Eerste tegenvaller: wegwerkzaamheden aan het klein kanaaltje, daardoor moest ik mijn bocht ruimer nemen, deels over rijplaten. Daarna gelukkig wind in de rug dus daar kon ik lekker doorlopen. Mijn hartslagmeter had ik voor de gelegenheid maar eens thuis gelaten, want ik weet toch wel dat die richting 180 gaat. Afslaan naar de Kapittelstraat waar ik dacht de wind nog steeds schuin in de rug te houden, maar dat viel tegen: ik had hem schuin tegen. Toch maar door blijven duwen en thuisgekomen zag ik dat ik toch een PR had neergezet. Net geen 14 km/u zag ik maar ik vond het toch een mooie opsteker.

Vandaag een lange duurloop, ik zou wel zien voor hoe lang. Ik wilde liefst meer dan 25 km lopen, maar ik wist niet of dat er in zou zitten want ik stond op met een beetje rugpijn. Gelukkig had ik daar bij het lopen geen last meer van dus ik ben dik twee en half uur doorgegaan. Bij thuiskomst even nagemeten op Google Earth en ik zag dat ik 28,5 km had gelopen in precies 11 km/u. Dat viel ook goed mee, want ik had verwacht dat ik een stuk trager had gelopen. Als ik dat nog een uurtje langer kan volhouden (moet lukken in april!) dan snoep ik misschien wel 10 minuten van mijn marathontijd af. Laat de lente dus maar komen !!!

Breaking news... Vera heeft ook hardloopschoenen gekocht en is nu zo'n twee weken bezig met een beginnersschema van internet. Morgen moet ze weer... en ze heeft er zin in !!! Zou het hardloopvirus haar ook kunnen besmetten?