De laatste loodjes

De langste duurloop is achter de rug (34,4 km), gelukkig ging dat heel goed. De duurlopen boven de 30 km moeten altijd goed gaan, want deze zijn heel belangrijk voor mijn zelfvertrouwen. Deze week heb ik ook weer eens wat op snelheid getraind. Niet echt mijn favoriete onderdeel, want je weet vooraf dat het niet lekker gaat voelen. Het kan een goede training zijn, of een slechte, dat maakt niet uit: je gaat pijn lijden. Ik besliste om te proberen een aantal stukken van 400 m. af te werken in ongeveer anderhalve minuut (dat is dus aan 16 km/u) met tussendoor één minuut pauze om te recupereren. Een stuk of tien moest wel lukken, dacht ik, maar na tien maal 400 m. voelde ik dat er nog wel wat meer in zat. Uiteindelijk werd het 16 maal 400. Met pijn uiteraard en spaghetti die spontaan weer omhoog kwam. Niet echt lekker, maar het resultaat gaf me wel een goed gevoel.

Ondertussen probeer ik nog steeds wat gewicht te verliezen om op de wedstrijddag nog wat tijd te winnen. Komkommer, tomaat, zalm, kwark, veel fruit en ei zijn al weken vaste waarden in mijn dieet. Vooral de komkommer begint me nu toch wel de keel uit te hangen. Verder zoveel mogelijk water, geen alcohol en geen friet op pizza. En bijna dagelijks rode bietensap. Niet echt lekker, maar het went wel, en de wetenschap beweert dat het echt helpt om het duurvermogen te versterken. Ook aan het uitproberen: een hoger pasritme. Ik probeer naar 180 passen per minuut te gaan, maar dat valt niet mee. Het achterliggende gedacht is dat het grondcontact korter wordt en daardoor ook kans op blessures. Ik vind het heel moeilijk, vooral om het ook in trage duurlopen toepassen. Aan de andere kant heb ik er geen slecht gevoel bij. Om op 180 passen per minuut uit te komen zal niet meevallen, maar mijn pasritme zal vast wel iets verhogen. En dat is natuurlijk al winst!

Vandaag stond er nog een lange duurloop van 25 km op het programma. Ik vertrok vanmorgen, in gezelschap van coach Max op de fiets in een iets te vlot tempo, tenminste vlotter dan de geplande 10 km/u. Ik weet niet hoe het komt, maar als er iemand meefietst loop ik altijd iets harder dan gepland. Zo kwam ik na een eerste rondje al op een gemiddelde snelheid van 11,5 km/u. Max stapte af toen ik ons huis passeerde en ik vertrok voor de resterende kilometers. Ik had bedacht dat ik het laatste stuk van 15 km wel in marathon-tempo wilde afleggen. Mijn marathon-tempo had ik ongeveer ingeschat op 12 km/u, want dat zou een tijd van rond de 3u 30' op moeten leveren. Ik loop niet met I-phone, GPS of andere hi-tech zooi (tegenwoordig zelfs weer zonder hartslagmeter) dus ik weet eigenlijk nooit hoe ver ik al gelopen heb en hoe snel. Het doel was om zeker niet onder de 12 km/u te lopen dus ik zette er een flinke vaart in. Bij nameten op Google Earth bleek ik in totaal 27,8 km te hebben afgelegd, in een gemiddelde van 12,34 km/u. Dat betekende dat ik de laatste 16,7 km zelfs met 13 km/u had gelopen. Ver boven mijn tempo, maar met het gevoel dat er op een wedstrijddag zeker nog meer in moet zitten. Die grens van 3u 30' komt langzaam in zicht!

Halve Marathon Philippine

In voorbereiding op de marathon op 12 mei wilde ik graag een kortere wedstrijd lopen, liefst een halve marathon. Ik hou er bij dit soort wedstrijden niet van om veel langer in de auto te zitten dan de wedstrijd duurt, dus het liefst wilde ik een wedstrijd die niet te ver weg was. Mijn oog viel op de halve marathon van Philippine op 14 april, dus 4 weken voor de marathon. Een wedstrijd die voor de eerste keer werd georganiseerd, dus ik wist niet wat ik daar kon verwachten, maar het was wel lekker dichtbij. Ideaal dus.

Op internet had ik het vooraf al eens bekeken en dat zag er mooi uit, maar ook vrij zwaar met veel bochten en voor meer dan de helft over onverharde paden. Ik had nog maar één keer eerder een halve marathon gelopen, eind vorig jaar in Nisse. Ook met veel onverharde stukken en op de wedstrijddag met een vrij harde wind. Ik liep daar een vrij groot stuk alleen, en eindigde in 1 uur 40' en nog iets, dus door deze keer iets verstandiger te lopen moest een tijd onder de 1 uur 40' zeker mogelijk zijn. 1 uur 38' zou al een behoorlijke verbetering zijn, maar enkele weken vooraf had ik al besloten dat ik voor een tijd in de 1 uur 35' zou gaan.  Ambitieus, ja, overmoedig ook, maar niet onmogelijk.

In mijn hoofd had ik de doorkomsttijden die ik op 5, 10 en 20 km moest hebben. Daarbij had ik bedacht dat ik rustig zou vertrekken, een goed groepje zou zoeken en in het tweede deel zou proberen versnellen. En uiteraard liep het toch helemaal anders.

Om 14 uur zou de start zijn en Philippine is tien kilometer vanaf mijn voordeur, dus om 13.15 u vertrekken zou vroeg genoeg zijn, zelfs als de brug tegen zat. Om iets voor half twee was ik al vlak bij Philippine toen me te binnen schoot dat ik geen portemonnee had meegenomen, gauw omgekeerd, door de polder terug geracet, thuis portemonnee gepakt en weer terug de auto in. Ik was al twee keer de brug over gegaan en dat kan niet goed blijven gaan natuurlijk: ik stond voor gesloten slagbomen. Geen tijd om te wachten ging ik over Zelzate, en scheurde via de Katte de polder in richting Philippine. Ik zat intussen al redelijk opgefokt achter het stuur, mijn rijstijl was ook niet meer erg beschaafd en om 13.54 u parkeerde ik mijn auto ( niet al te netjes) vlak bij de ingang van de voetbalvelden van Philippine, waar de start was. Gauw inschrijven, startnummer opspelden, nog een laatste sanitaire stop en zo had ik nog wel 30 seconden om even te rekken.

Mijn hartslagmeter had ik gelukkig thuisgelaten, want door de adrenaline van een soort van rally-race tegen de klok was mijn hartslag bij vertrek al veel te hoog. Zo kon het ook niet anders dan dat ik veel te hard van start ging. Ik kwam in een groepje van vijf man te zitten en ik kon echt maar net volgen, dus kopwerk doen was niet aan de orde. Op ongeveer 3 km liepen we een afslag die niet zo duidelijk was aangegeven voorbij, gelukkig had de laatste man in ons groepje het gezien. Snel omgedraaid en verder richting eerste drankpost. Bij een volgende wegwijzer ook enige verwarring, want het pijltje wees in de richting waar we vandaan kwamen. Gelukkig bleven we op het goede pad. Ik keek goed rond me om te zien of er een 5 km-punt stond aangegeven, maar helaas, niks te zien. Dan maar bij het 10 km-punt, helaas ook daar heb ik niks gezien. Intussen liepen we nog met drie, want twee man nam een afslag omdat ze de kwart marathon liepen (10,6 km). Ik dus over met twee Belgen (dacht ik aan het shirt te zien) die ontzettend ontspannen liepen terwijl ik na zo'n drie kwartier al niet meer wist waar ik het vandaan moest halen. Een flink eind voor de tweede passage bij de drankpost  (dat zou rond de 12 km zijn, wist ik nog) moest ik dit tweetal dan ook laten gaan. Ik liep dus weer vrij vroeg alleen. De stukken met de wind in de rug vond ik het enorm warm, terwijl het tegenwind vrij fris was. Twee keer liepen we over een strook die enkele jaren geleden nog akker was, maar waar nu een nieuw stuk natuur was gemaakt. Prachtige omgeving, maar ik kwam vooral voor een PR, dus van de omgeving wilde ik me niet te veel aantrekken. Wat de afgelegde afstand was kon ik onderweg maar moeilijk bepalen, ik was flink aan het afzien, maar of ik nu echt zo hard ging kon ik niet  inschatten. Pas op 18 km zag ik voor het eerst een bordje staan. Dat viel nog tegen ook, want ik dacht dat we al rond de 19 km zaten. Op dat moment zat ik al helemaal stuk, ik vermoed dat dat ook duidelijk te zien en te horen was, want ik kreeg de indruk dat de mensen langs de kant mij iets harder aanmoedigden dan de lopers net voor of achter me. Het was vast geen geweldig gezicht, mijn bovenbenen waren verzuurd, mijn longen brandden en mijn hoofd leek op knallen te staan, maar aangekomen op het voetbalveld perste ik er toch  nog een laatste sprint uit terwijl de klok langzaam richting 1 uur 36' liep. Ik dacht dat ik net op 1 uur 36' zat, maar achteraf zag ik dat mijn officiele tijd 1 uur 35' 59" was. Mijn PR met bijna vier en halve minuut verbeterd. Ik was er heel diep voor gegaan maar ik was zeer tevreden met mijn eindtijd.

En toch, slechts enkele uren later was ik al aan het bedenken waar er nog winst te halen is in een volgende halve marathon en dat is misschien nog wel heel wat:

• goed opgewarmd en ontspannen aan de start komen.
• niet verkeerd lopen!
• een wedstrijd kiezen met vlak terrein, bij voorkeur over asfalt.
• en graag met de kilometers aangegeven...
• met iets minder wind...
• en met meer ervaring en beter getraind.
• en misschien nog wel een kilo lichter.

Vooruit kijkend naar de marathon ging ik op internet zoeken wat voor tijd ik mag verwachten bij een hele marathon. Op http://www.runinfo.nl/ , één van mijn favoriete hardloop-sites vond ik bij 1 uur 36' op de halve marathon een tijd van 3 uur 28' op een hele marathon. Ik denk dat het parcours op 12 mei een beetje vergelijkbaar is, en met genoeg kilometers in de benen moet ik dan misschien toch maar eens richting drie en half uur gaan denken. Hier kan ik gelukkig nog vier weken het hoofd over breken....