Marathon en verder

Meestal schrijf ik na een marathon even een kort stukje, maar na marathon nr. 11 was dat er nog niet van gekomen, realiseer ik me vandaag. Ik moet al even denken hoe dat ook al weer was, want deze marathon dateert van 28 september. In Oostende wilde ik graag nog eens lopen, want daar liep ik voor mijn gevoel eerder ooit één van mijn beste marathons. En omdat ik nogal optimistisch van aard ben had ik me voorgenomen om mijn PR aan te vallen. De voorbereiding was goed, het gewicht was goed dus het zag er goed uit. En eigenlijk ging het eerste deel van deze marathon ook best lekker. Maar dat was daarna wel anders. Het was nogal warm die dag. Ik had vooraf gerekend op 15 graden, maar in de loop van de week voorafgaand aan 28 september gingen de temperaturen langzaam omhoog. Op 28 september werd het 19 graden. Heerlijk weer voor een training, maar niet om een PR te lopen. Achteraf gezien moet ik blij zijn met mijn prestatie want met 3 uur 38' liep ik mijn tweede tijd ooit.

 

Terug naar vandaag, want er stond een zware loop op het programma: Breskens-Paal. Een ideetje van mijn hardlopende neef Aschwin. Ongeveer 52 km volgens Google Earth. Een flinke uitdaging, want zover hadden wij allebei nog nooit gelopen. Maar, dachten wij, niet onmogelijk.

 

Breskens voor de start
 

En zo vertrokken wij vanmorgen vanuit Breskens om ongeveer 08:30 uur. De eerste kilometers werden vrolijk kletsend afgelegd in een rustig tempo en zo stonden we  (voor het gevoel) snel in Terneuzen. Nog niks aan de hand op dat moment. De volgende bevoorrading was voorzien op ongeveer 35 km. Met Aschwin ging het op dat moment al niet meer zo makkelijk, maar met het voornemen om rustig aan te doen liepen we verder richting Perkpolder. Daar hadden we een lang stuk wind tegen, dus we hadden besloten om binnendijks te lopen om ons een beetje te kunnen verschuilen voor de wind.

 

Bij 40 km kreeg Aschwin het toch echt heel lastig en gingen we even wandelen. Iets verderop probeerden we langzaam weer aan te zetten, maar Aschwin was totaal opgebrand. Hij gaf aan om maar alleen verder te lopen dus zo ging ik alleen op weg voor de laatste 10-12 km.  Intussen hobbelde Aschwin toch nog een beetje zachtjes door, om toch in elk geval een marathon te halen. Op 42,5 km stapte hij bij Linda in de auto, op weg naar Paal om mij daar op te wachten.

 

Het eindpunt: Paal!
 

Intussen ploeterde ik verder. Het ging ook al niet meer zo soepel en het parcours werd er ook niet

beter op. Eerst moest ik bij Perkpolder een heel stuk over een bouwterrein. Dit mag natuurlijk niet, maar het lag precies op mijn route en anders moest ik nog verder omlopen. Een zwaar stukje onverhard en af en toe slecht begaanbaar, maar vanaf het bouwterrein was ik vlot in Walsoorden. Daar wist ik de weg niet zo goed, dus daar liep ik ook nog een stukje om. Een eind verder (ik had dan denk ik al zo'n 48 km gelopen) moest ik toch ook een stukje wandelen. Dit wisselde ik af met  hardlopen, maar het ging zwaarder en zwaarder. Op het eind dacht ik dat om de volgende bocht Paal zou zijn, maar dat viel dus tegen: het was nog een paar kilometer verder. Een gedeelte was nog onverhard en modderig dus de snelheid ging er wel uit. Eindelijk kon ik van het onverharde pad af, de dijk over. Ik liep langs gemaal "Paal", dus het plaatsje Paal kon niet ver meer zijn. In de verte zag ik Aschwin en Linda staan, gelukkig precies bij het plaatsnaambord, want veel verder wilde ik echt niet meer. Door het omlopen moest ik op het laatst een beetje zuinig doen met mijn water dus ik was blij dat ik kon stoppen. Na 5 uur 32 minuten en 2 seconden klokte ik af. 54,2 km had ik afgelegd.

 

Graag was ik samen met Aschwin gefinisht, maar dat zat er vandaag helaas niet in. Maar we hebben hopelijk nog heel wat hardloop-jaren voor de boeg!

Marathon Zeeuws-Vlaanderen

Afgelopen weekend was de zesde editie van de Marathon Zeeuws-Vlaanderen en voor mij de vijfde keer dat ik hieraan meedeed. Het was ook nog mijn tiende marathon en voor dit soort van jubileum had ik grootse plannen. De omstandigheden waren goed, de voorbereiding was ook vrij redelijk en ik had het gevoel dat een PR er wel in kon zitten. Samen met Aschwin stond ik aan de staart, allebei met dezelfde missie : een tijd onder de 3 uur 30'. Voortvarend gingen we van start met het voornemen om de eerste 10 km in ongeveer 49'te lopen. Na 8 km moest ik een (ingecalculeerde) sanitaire stop maken. Aschwin liep intussen verder maar met een kleine versnelling was ik er snel terug bij. Blijkbaar waren we toch iets te enthousiast gestart want bij het 10 km-punt aangekomen gaf mijn stopwatch 46'37" aan.

Voor mij was dit tempo veel te hoog, maar Aschwin zat er heel lekker in, dus net na de 10 km moest ik Aschwin laten gaan. Enkele kilometers verder nam ik een energy-gel, die compleet verkeerd viel. Kramp links en rechts haalde het tempo er even helemaal uit. Voor we Heikant inliepen leek ik hersteld en ging de snelheid weer iets omhoog. Even een rondje door Heikant en een eindje verderop de polder in. Een klein stukje zat de wind schuin tegen, maar toen ik linksaf richting halve marathon ging waaide het lekker in de rug. Op het halve marathon-punt stond de stopwatch op 1 uur 38' , dus ik zat nog ruim 7 minuten voor op schema, maar toch had ik al het gevoel dat 3 uur 30' nog heel erg moeilijk zou worden. Op 25 km (foto boven) gingen de duimen nog omhoog, maar ik voelde de kilometertijden al oplopen. Op 30 km (bij Schapenbout) dacht ik al voor het eerst aan wandelen, maar met de gedachte dat Vera, Max en Kim een eindje verder zouden staan wilde ik dat toch nog even uitstellen. In een matig tempo passeerde ik hen en ging ik op weg richting Margrette. Een plaatsje waar je zo door bent, maar met de beste supporters van het hele marathon-parcours. Ludieke spandoeken, een dweilorkest en luidkeelse aanmoedigingen voor iedere loper geven je toch weer een oppepper, al is het maar voor even. Net na Margrette was ik toe aan mijn eerste wandelpauze. Intussen had ik ook nog een tweede energy-gel naar binnen gewerkt, weer gevolgd door steken in de zij. Misschien moet ik dit toch ook weer in trainingen gaan doen, zoals ik voor eerdere marathons deed. Het eiland van Meijer bij Spui probeerde ik hardlopend af te werken, maar ook dat lukte niet helemaal. Iets voorbij het eiland van Meijer lag het 35 km-punt en ik zag dat ik nog precies op een schema van 3 uur 30' zat, maar dan moest ik wel nog 7 km hardlopend aan 12 per uur afleggen. Dat ging uiteraard niet lukken en vanaf het moment dat je weet dat je je doelstelling niet haalt is het ook een stuk moeilijker om jezelf helemaal te geven. Intussen deed zo'n beetje heel mijn lijf pijn. Het begon met de bovenbenen, later de kuiten, uiteindelijk leek het of heel mijn benen brandden. Zelfs mijn buikspieren deden pijn. De laatste 7 km werden hardlopend-wandelend-hardlopend afgelegd waarbij de wandelgedeelten langzaam de overhand kregen. Wat was ik blij dat de finish in zicht kwam. Links zag ik net voor de finish mijn vader en ome Karel staan, maar daardoor miste ik wel de bloemen waar Kim rechts mee gereed stond. 

Mijn netto-tijd vond ik 's avonds op internet terug: 3 uur 41'01". Mijn op twee na beste tijd, dus op zich niet zo slecht. Het gevoel dat de eerste dagen na de marathon overheerste was echter dat ik het niet goed gedaan had. Als je naar de tussentijden kijkt is het duidelijk dat ik enorm slecht gedoseerd heb. Het eerste deel in ongeveer 1 uur 38' ( rond de 12,8 km/u) en het tweede deel in 2 uur 3'(minder dan 10,5 km/u). Een verval van 25 minuten, dat is echt veel te veel. Maar goed marathon nummer 10 is binnen en ik heb weer wat geleerd...

Marathon Gent en loopplannen 2014

Na een vrij goede marathon eind oktober heb ik het een tijdje vrij rustig gedaan. Eigenlijk had ik de weken na deze marathon amper getraind, maar begin december kreeg ik het toch opeens in mijn bol om me in te schrijven voor de marathon van Gent op 15 december. Een beetje een dwaas idee want ik was enkele kilo's te zwaar en ik had slechts vijf keer getraind sinds 27 oktober (totaal ongeveer 60 km) en nog een halve marathon-wedstrijd eind november. Daarbij kwam dat ik de avond voor deze marathon nog uit eten moest (en ik heb het me goed laten smaken).

Om 10.45 uur was de start. Het was nog koud, maar ik verwachtte dat de zon er nog wel door zou komen dus ik had me nogal licht gekleed (korte broek en shirt met korte mouwen). Dat bleek wel een beetje een vergissing, want ik heb het een groot deel van de wedstrijd koud gehad. De zon kwam er niet door en er zat nog een vrij fris windje. Het enige dat ik bij deze wedstrijd wel redelijk goed heb gedaan is niet te snel vertrekken. Toch was na 37 km de tank wel een heel eind leeg. Af en toe moest ik een stuk wandelen, omdat het gewoon niet meer ging. Gelukkig wordt je dan ook weer ingehaald en aangemoedigd door lopers die je inhalen. Zo lukte het om de laatste kilometers toch nog om (een soort van) hardlopend af te leggen. 

Marathons met twee keer dezelfde ronde vind ik eigenlijk niet zo leuk, maar wat wel het leuke hieraan was dat we een aantal keer langs een aantal verschillende muzikale aktiviteiten kwamen. Zo zag ik een djembégroep (niet echt mijn ding, maar het is bij het lopen wel een leuke afleiding), een hoornkwartet en "de Bevlekte Ontvangenis" uit Zaffelare. Helaas had ik geen tijd om te stoppen, maar leuk was het wel.

Mijn tijd viel me nog heel veel mee. Ik had gerekend op een tijd van rond de 4 uur, maar het werd uiteindelijk 3 uur 46'25". Een grote meevaller dus. Wat niet meeviel waren de weken na deze wedstrijd. Ik sukkelde al een beetje met een verkoudheid, maar dat werd nog veel erger. Na deze marathon dus nog amper gelopen, maar 2014 begin ik met veel goede voornemens. Het is een beetje een jubileumjaar, want op 1 juni 2009 begon ik voor het eerst met hardlopen. In april wil ik weer meedoen met de marathon Zeeuws-Vlaanderen. Dat zou dan de vijfde keer zijn dat ik deze wedstrijd loop en in totaal mijn tiende marathon. Als ik een beetje blessurevrij blijf wil ik er keihard voor gaan om dit jaar nog minstens twee andere marathons te lopen, waarvan ik bij één van deze drie wedstrijden de 3 uur 30' wil doorbreken. In 2012 ben ik namelijk op zo'n 20 seconden van deze grens gestrand en dat zit me nog niet helemaal lekker. Verder moet het nu er toch eens van komen om een ultraloop te doen. Van het idee om gelijk met 100 km te beginnen ben ik wel al afgestapt. We zien wel wat er op mijn looppad komt, maar het wordt vast een mooi jaar.