Marathon en verder

Meestal schrijf ik na een marathon even een kort stukje, maar na marathon nr. 11 was dat er nog niet van gekomen, realiseer ik me vandaag. Ik moet al even denken hoe dat ook al weer was, want deze marathon dateert van 28 september. In Oostende wilde ik graag nog eens lopen, want daar liep ik voor mijn gevoel eerder ooit één van mijn beste marathons. En omdat ik nogal optimistisch van aard ben had ik me voorgenomen om mijn PR aan te vallen. De voorbereiding was goed, het gewicht was goed dus het zag er goed uit. En eigenlijk ging het eerste deel van deze marathon ook best lekker. Maar dat was daarna wel anders. Het was nogal warm die dag. Ik had vooraf gerekend op 15 graden, maar in de loop van de week voorafgaand aan 28 september gingen de temperaturen langzaam omhoog. Op 28 september werd het 19 graden. Heerlijk weer voor een training, maar niet om een PR te lopen. Achteraf gezien moet ik blij zijn met mijn prestatie want met 3 uur 38' liep ik mijn tweede tijd ooit.

 

Terug naar vandaag, want er stond een zware loop op het programma: Breskens-Paal. Een ideetje van mijn hardlopende neef Aschwin. Ongeveer 52 km volgens Google Earth. Een flinke uitdaging, want zover hadden wij allebei nog nooit gelopen. Maar, dachten wij, niet onmogelijk.

 

Breskens voor de start
 

En zo vertrokken wij vanmorgen vanuit Breskens om ongeveer 08:30 uur. De eerste kilometers werden vrolijk kletsend afgelegd in een rustig tempo en zo stonden we  (voor het gevoel) snel in Terneuzen. Nog niks aan de hand op dat moment. De volgende bevoorrading was voorzien op ongeveer 35 km. Met Aschwin ging het op dat moment al niet meer zo makkelijk, maar met het voornemen om rustig aan te doen liepen we verder richting Perkpolder. Daar hadden we een lang stuk wind tegen, dus we hadden besloten om binnendijks te lopen om ons een beetje te kunnen verschuilen voor de wind.

 

Bij 40 km kreeg Aschwin het toch echt heel lastig en gingen we even wandelen. Iets verderop probeerden we langzaam weer aan te zetten, maar Aschwin was totaal opgebrand. Hij gaf aan om maar alleen verder te lopen dus zo ging ik alleen op weg voor de laatste 10-12 km.  Intussen hobbelde Aschwin toch nog een beetje zachtjes door, om toch in elk geval een marathon te halen. Op 42,5 km stapte hij bij Linda in de auto, op weg naar Paal om mij daar op te wachten.

 

Het eindpunt: Paal!
 

Intussen ploeterde ik verder. Het ging ook al niet meer zo soepel en het parcours werd er ook niet

beter op. Eerst moest ik bij Perkpolder een heel stuk over een bouwterrein. Dit mag natuurlijk niet, maar het lag precies op mijn route en anders moest ik nog verder omlopen. Een zwaar stukje onverhard en af en toe slecht begaanbaar, maar vanaf het bouwterrein was ik vlot in Walsoorden. Daar wist ik de weg niet zo goed, dus daar liep ik ook nog een stukje om. Een eind verder (ik had dan denk ik al zo'n 48 km gelopen) moest ik toch ook een stukje wandelen. Dit wisselde ik af met  hardlopen, maar het ging zwaarder en zwaarder. Op het eind dacht ik dat om de volgende bocht Paal zou zijn, maar dat viel dus tegen: het was nog een paar kilometer verder. Een gedeelte was nog onverhard en modderig dus de snelheid ging er wel uit. Eindelijk kon ik van het onverharde pad af, de dijk over. Ik liep langs gemaal "Paal", dus het plaatsje Paal kon niet ver meer zijn. In de verte zag ik Aschwin en Linda staan, gelukkig precies bij het plaatsnaambord, want veel verder wilde ik echt niet meer. Door het omlopen moest ik op het laatst een beetje zuinig doen met mijn water dus ik was blij dat ik kon stoppen. Na 5 uur 32 minuten en 2 seconden klokte ik af. 54,2 km had ik afgelegd.

 

Graag was ik samen met Aschwin gefinisht, maar dat zat er vandaag helaas niet in. Maar we hebben hopelijk nog heel wat hardloop-jaren voor de boeg!