13

Marathon nummer 13 vond plaats in Kasterlee. Ik ben normaal niet zo bijgelovig, maar mijn 13e marathon met startnummer 213 vond ik geen geweldig voorteken. Daarbij kwam dat ik niet echt in vorm was. De week ervoor had ik nog een feestje waarbij de drank rijkelijk vloeide en sinds de zomervakantie was ik ook weer flink aan het roken. Ik mikte vooraf dus op een tijd van net binnen de 4 uur. En dat zou normaal gesproken wel te doen moeten zijn.

 

Op de dag van de wedstrijd waaide het enorm. Bij vertrek thuis leek het stormachtig, misschien dat het in Kasterlee, iets verder in het binnenland mee zou vallen. Dat was dus niet echt het geval. Misschien dat het iets minder wind was dan hier aan de Zeeuwse kust, maar het was nog een behoorlijk straffe wind.

 

Het parcours bestond uit twee rondes, waarvan ongeveer de helft door het bos ging, grotendeels over onverharde paden. Het eerste deel van de ronde hadden we de wind meestal tegen. Dit was ook net het gedeelte dat niet door het bos was, dus dat was een beetje pech voor de lopers. Hier en daar probeerde ik me in een groepje te verschuilen, maar soms kom je ook even alleen te zitten, vooral net na drinkposten, waar groepjes dikwijls uit elkaar vallen. Aan het eind van de eerste ronde bleken ook nog 3 klimmetjes te zitten, dus dat viel ook een beetje tegen. De eerste keer kwam ik er nog goed tegen op en bij de 21-km doorkomst lag ik nog goed op het geplande schema. Mijn tussentijd was rond de 1 uur 53', dus er was nog ruimte voor wat verval. 

 

Onderweg stonden hier en daar wat bandjes te spelen. Dat vind ik altijd wel leuk, je bent even afgeleid en niet met je hoofd bij je pijnlijke benen. Rond 33 km kreeg ik het echt moeilijk. De harde wind zorgde ervoor dat ik eerder dan anders door mijn energie zat. Bij de bevoorradingsposten stond ook cola. Ik drink dat normaal nooit onderweg, maar ik wilde het wel eens proberen. Het viel gelukkig vrij goed, kreeg geen last van mijn maag en ik had het gevoel alsof de energie wat terugkwam. Toch moest ik af en toe wandelen, want nog aan één stuk door hardlopend naar de finish leek me onmogelijk. Vooral de stukjes heuvelop gingen niet meer geweldig. Voor de fotograaf wilde ik natuurlijk nog wel even net alsof doen. De stukjes heuvelaf gingen dan weer heel goed. Op de één of andere manier daal ik altijd sneller af dan de lopers rondom mij. Ik laat me altijd gewoon een soort van naar beneden donderen. Op de achtergrond van bovenstaande foto staat nog een andere loper. Deze haalde me even later in, toen ik aan het wandelen was. Het bleek een jonge Gentenaar die me aanspoorde om nog even aan te pikken. Hoewel ik steeds wilde gaan wandelen bleef hij tegen me praten en probeerde me  aan het hardlopen te houden. En het lukte nog vrij goed ook. Ik vroeg me af of hij sportpsycholoog was. Tot de laatste twee kilometer. Toen heb ik hem laten gaan. Mijn benen stonden in brand en ik kon het niet meer opbrengen om te blijven hardlopen. Mijn geest is blijkbaar niet zo sterk als dat ik mezelf wel eens wijs wil maken. Ik finishte in 4 uur 04'08". Net iets langzamer dan gepland, jammer.

Los van mijn prestatie is deze marathon wel een aanrader: een heel mooi parcours (al denk ik dat het in het voorjaar nog beter tot zijn recht zou komen), goede organisatie. Prima bevoorrading. Na de finish kon je aan de spaghetti en/of een Leffe. Deze Leffe heb ik even aan me voorbij laten gaan, want ik moest nog terugrijden. Al met al toch een mooie dag!
 

Strong Viking Obstacle Run

Deze keer geen marathon, maar iets heel anders: De Strong Viking Obstacle Run in Puyenbroeck, opgezet door Strong Viking, een Nederlands bedrijf die dit soort evenementen al enkele jaren in Nederland organiseert. En deze keer waren ze voor het eerst in België met "the Flanders Edition". Er was keuze uit 3 afstanden: Lightning (7 km), Warrior (13 km) en Beast (19 km). Uiteraard koos ik voor Beast. Die 19 km zou ik zeker aankunnen, maar de 31 hindernissen maakte het geheel een stuk zwaarder. Er moest geklommen worden in touwen, gesleept met boomstammen, gezeuld met houten schilden en grote hamers. En er was modder, heel veel modder. Bij het eerste stukje door de modder rennen bleef mijn schoen al achter. Om op zo'n plaats je schoen terug aan te doen en te strikken valt niet mee en het kostte dus een beetje tijd. Maar het motto van Strong Viking is: "it's not a race, it's a challenge." Dus de tijd was niet echt heel belangrijk. Eén van de volgende hindernissen was de "mud crawl". Tijgeren dus door de modder, onder prikkeldraad. En niet zo maar een paar meter. Naar mijn gevoel was het wel 100 meter en het was flink zwaar. Gelukkig konden we op de volgende hindernis de modder er afspoelen, want we moesten naar de "viking jump", vanaf een meter of 4 het water in springen en een stukje zwemmen. En zo volgden er nog veel hindernissen, met nog meer modder.

De modder vond ik best leuk, het klimmen vond ik een stuk lastiger. Gelukkig helpt iedereen elkaar, het kan eigenlijk ook niet anders want over een steile schutting van 3 meter geraakt bijna niemand zonder hulp. Een hindernis waar veel mensen moeite mee hadden was "the weaver", een stuk of 10 boomstammen achter elkaar waar je over, onder, over, onder enzovoorts moest.

 

Maar het spektakelstuk van de dag was wel de "fjord-drop", een hoge glijbaan waarvan je in het water werd gelanceerd. Ik voelde me weer helemaal kind! Ook lekker om weer even helemaal schoon te worden want er moest ook nog een heel eind gelopen worden. Gelukkig kon ik op de loopgedeeltes goed herstellen. Ik liep expres een langzaam tempo van ongeveer 10 km/u omdat ik niet wist wat me nog te wachten stond. Volgende keer zou ik misschien al harder gaan.

 

 

Na 18 km stond er nog een flinke uitdaging te wachten: "the Iceman", genoemd naar Wim Hof, een Nederlander die verschillende wereldrecords heeft op het gebied van kou trotseren. Bij dit onderdeel moesten we langzaam het water in (met een temperatuur van rond de 0 graden, want er werden steeds blokjes ijs bijgevuld), en onder een schutting door, zodat je helemaal onder water moest. De kou was niet zo erg, maar het doet gewoon pijn!

 

De finish kwam in zicht, nog even een kasteel bestormen en ik was in het Walhalla (waar het bier wachtte). Na ongeveer twee uur en 30 minuten (geschat, want ik had mijn stopwatch niet goed ingedrukt) kwam ik over de finish. Ik was niet eens helemaal kapot en ik vond het fantastisch! Volgend jaar op 23 april ben ik er weer bij op de Mud-Edition (nog meer modder???).

Nummer 12

April, dus marathon Zeeuws-Vlaanderen. Dat is intussen vaste prik geworden. Dit jaar liep ik hem voor de zesde keer. En in totaal mijn 12e marathon. Voor de tweede keer liepen we vanuit Terneuzen naar Hulst. Dat leek vooraf wel gunstig, want de richting is dan voornamelijk naar het oosten en de wind is in Nederland meestal westelijk. Helaas deze dag niet. De wind zat uit het oosten en was iets harder dan verwacht. Vooraf had ik mijn lange duurlopen wel vrij goed gedaan, maar het totaal aantal trainingen was toch een stuk lager dan normaal. Een PR blijft altijd wel in mijn achterhoofd zitten, maar ik ging er van uit dat dat niet realistisch was. Ik had dan ook beslist om langzaam te vertrekken. De bedoeling was om de eerste 10 km in ongeveer 51 of 52 minuten af te leggen. Als dat soepel zou gaan tot 21 km zou ik daarna eventueel nog kunnen versnellen.


Tot zover de theorie. Ik voelde op de zeedijk in Terneuzen al dat de wind behoorlijk stevig was, dus ik probeerde in een groepje terecht te komen waar ik me wat kon verschuilen. Het tempo was voor mijn gevoel wel lekker, maar na 10 km kwamen we door boven de 52 minuten. Ik vond het geen goed idee om al zo vroeg te versnellen, dus ik bleef in dit tempo doorlopen. Iets te ontspannen blijkbaar, want aan het crossterrein in Axel ging ik op mijn gezicht doordat ik over een dranghek struikelde. Gelukkig niet hard, en ik kon gewoon verdergaan. Halverwege zat ik op een schema van rond de 3 uur 40' en dat leek me gezien de omstandigheden vrij redelijk. Het stuk erna was het groepje al aardig uit elkaar geslagen. Niet gunstig, want de wind zat daar pal op kop en dat was lastig. Voor de kijkers was het mooi dat de zon goed zijn best deed, maar voor mij is het gauw te warm als ik loop. Op 25 km kreeg ik het gevoel dat het niet mee ging vallen om deze snelheid vol te houden. Een eindje verder kwamen we door Heikant. Altijd een leuk stukje, want als er publiek staat loop je altijd net iets beter en makkelijker. Daarna een flink stuk door het bos, richting Kapellebrug. Eén van de mooiste stukjes vind ik dit altijd, maar ook hier was het niet iets zwaarder dan anders. De laatste weken had het amper geregend en daardoor lagen de zandpaadjes er nogal losjes bij. Het werd zwaarder, maar ik wilde mijn tempo graag vast houden, toch zeker tot aan Kapellebrug, waar daar stonden Vera, Max en Kim. Dat lukte gelukkig nog vrij goed. In het Clingse bos was de tank helemaal leeg. Ik dwong mezelf om door te rennen en niet te gaan wandelen. Maar op 35 km moest ik er echt aan geloven. Zo sukkelde ik richting Hulst, de 3 uur 40' had ik al uit mijn hoofd gezet. Maar binnen 4 uur moest zeker lukken. Ik probeerde richting de wallen van Hulst zoveel mogelijk te hardlopen, want Vera, Max en Kim zouden me vanaf de wallen kunnen zien aankomen. Zo dacht ik toen ik onder de Gentse Poort doorliep dat ik zeker uit het zicht zou zijn. Een mooi moment voor een kuchje, maar dat werd iets tussen een flinke hoest en bijna-kotsen. En daar stonden mijn vaste supporters net.

Kim kwam naast me lopen en riep "kleine stapjes!" toen ik de wallen op rende. Die tip had ze net van iemand gehoord, dus daar kon ik ook mooi mijn voordeel mee doen. De finish kwam in zicht, nog enkele kilometers en ik kon gelukkig het grootste deel weer hardlopend over de wallen gaan. Het laatste stukje door de Steenstraat. Daar stonden mijn supporters weer, en daar was ook eindelijk de finish. Met 3 uur 52' zeker geen toptijd. Maar al met al toch weer een mooie marathondag.