13

Marathon nummer 13 vond plaats in Kasterlee. Ik ben normaal niet zo bijgelovig, maar mijn 13e marathon met startnummer 213 vond ik geen geweldig voorteken. Daarbij kwam dat ik niet echt in vorm was. De week ervoor had ik nog een feestje waarbij de drank rijkelijk vloeide en sinds de zomervakantie was ik ook weer flink aan het roken. Ik mikte vooraf dus op een tijd van net binnen de 4 uur. En dat zou normaal gesproken wel te doen moeten zijn.

 

Op de dag van de wedstrijd waaide het enorm. Bij vertrek thuis leek het stormachtig, misschien dat het in Kasterlee, iets verder in het binnenland mee zou vallen. Dat was dus niet echt het geval. Misschien dat het iets minder wind was dan hier aan de Zeeuwse kust, maar het was nog een behoorlijk straffe wind.

 

Het parcours bestond uit twee rondes, waarvan ongeveer de helft door het bos ging, grotendeels over onverharde paden. Het eerste deel van de ronde hadden we de wind meestal tegen. Dit was ook net het gedeelte dat niet door het bos was, dus dat was een beetje pech voor de lopers. Hier en daar probeerde ik me in een groepje te verschuilen, maar soms kom je ook even alleen te zitten, vooral net na drinkposten, waar groepjes dikwijls uit elkaar vallen. Aan het eind van de eerste ronde bleken ook nog 3 klimmetjes te zitten, dus dat viel ook een beetje tegen. De eerste keer kwam ik er nog goed tegen op en bij de 21-km doorkomst lag ik nog goed op het geplande schema. Mijn tussentijd was rond de 1 uur 53', dus er was nog ruimte voor wat verval. 

 

Onderweg stonden hier en daar wat bandjes te spelen. Dat vind ik altijd wel leuk, je bent even afgeleid en niet met je hoofd bij je pijnlijke benen. Rond 33 km kreeg ik het echt moeilijk. De harde wind zorgde ervoor dat ik eerder dan anders door mijn energie zat. Bij de bevoorradingsposten stond ook cola. Ik drink dat normaal nooit onderweg, maar ik wilde het wel eens proberen. Het viel gelukkig vrij goed, kreeg geen last van mijn maag en ik had het gevoel alsof de energie wat terugkwam. Toch moest ik af en toe wandelen, want nog aan één stuk door hardlopend naar de finish leek me onmogelijk. Vooral de stukjes heuvelop gingen niet meer geweldig. Voor de fotograaf wilde ik natuurlijk nog wel even net alsof doen. De stukjes heuvelaf gingen dan weer heel goed. Op de één of andere manier daal ik altijd sneller af dan de lopers rondom mij. Ik laat me altijd gewoon een soort van naar beneden donderen. Op de achtergrond van bovenstaande foto staat nog een andere loper. Deze haalde me even later in, toen ik aan het wandelen was. Het bleek een jonge Gentenaar die me aanspoorde om nog even aan te pikken. Hoewel ik steeds wilde gaan wandelen bleef hij tegen me praten en probeerde me  aan het hardlopen te houden. En het lukte nog vrij goed ook. Ik vroeg me af of hij sportpsycholoog was. Tot de laatste twee kilometer. Toen heb ik hem laten gaan. Mijn benen stonden in brand en ik kon het niet meer opbrengen om te blijven hardlopen. Mijn geest is blijkbaar niet zo sterk als dat ik mezelf wel eens wijs wil maken. Ik finishte in 4 uur 04'08". Net iets langzamer dan gepland, jammer.

Los van mijn prestatie is deze marathon wel een aanrader: een heel mooi parcours (al denk ik dat het in het voorjaar nog beter tot zijn recht zou komen), goede organisatie. Prima bevoorrading. Na de finish kon je aan de spaghetti en/of een Leffe. Deze Leffe heb ik even aan me voorbij laten gaan, want ik moest nog terugrijden. Al met al toch een mooie dag!