De maand april was een drukke maand. De 16e stond de Marathon Zeeuws-Vlaanderen op de agenda, de week erop de Strong Viking Run in Puyenbroeck. Voor de marathon had ik een goed gevoel. Mijn PR staat al enige jaren en het werd tijd om daar een beetje tijd af te halen. We zouden lopen van Hulst naar Terneuzen, wat de meeste hardlopers als de gunstige richting beschouwen en de avond voor de marathon voelde ik het al: ik had superbenen. Dat heb je hoogstens enkele keren per jaar en nu kwam het precies op het goede moment.
Marathondag: 's Morgens met de auto van huis naar de start in Hulst. Ik zat al bijna in de auto toen ik me bedacht dat ik mijn borstnummer nog binnen had laten liggen. Je kan ook té ontspannen zijn natuurlijk. Mijn benen voelden nog altijd heel goed en ik had het voornemen om rustig te starten. De eerste 10 km moest ongeveer in 51 minuten. Het werd 51'30", geen reden tot paniek. Wat wel al snel duidelijk werd: de wind was behoorlijk stevig en voor het grootste deel van het parcours pal tegen. Ik nam me dus voor om zoveel mogelijk een groepje uit te zoeken om mezelf te sparen. Dat lukte vrij aardig, maar bij de verschillende drankposten vielen de groepjes toch weer uit elkaar. De ondergrond in het eerste deel viel tegen: het eerste stuk op de wallen was hier en daar al glad, in de Clingse bossen ging het iets beter, maar op weg naar Heikant en wat onverharde stukken richting de fortenroute lagen er behoorlijk slecht bij. Het was glibberen en constant het goede deel van de weg proberen opzoeken. Dit kostte behoorlijk wat energie, maar mijn tweede 10 km ging zoals gepland in 50 minuten. Ik lag nog redelijk op schema, maar ik moest nog iets versnellen. Tussen 20 en 30 km lukte dat, maar ik merkte al dat de modder onderweg en de tegenwind zijn tol zou eisen. Tot ongeveer 38 km kon ik nog blijven lopen, daarna kwamen de onvermijdelijke wandelpauzes. Deze kon ik gelukkig heel kort houden. Het laatste stuk op de zeedijk had ik de wind precies op kop, verschuilen in een groepje zat er niet meer in, maar met de finish in zicht kon ik me toch nog opladen om zo lang mogelijk te blijven hardlopen. Uiteindelijk gefinished in 3 uur 36' 22". Voor mij de op één na beste tijd, maar gezien de omstandigheden wel mijn beste prestatie. 
De week erop: Strong Viking Run, Mud Edition. Lekker 19 km ploeteren door de modder, touwklimmen, muren over, door het water, zeulen met zware zakken, slepen met boomstammetjes, monkeybars, hoge horden, tunnels en nog veel meer hindernissen. Na de Flanders Edition van vorig jaar wilde ik ook wat anderen warm maken voor dit geweldige evenement. Mijn (intussen oud-)collega Roelant deed mee, samen met zijn broer, en ik zat in het team "Abeele Power", samen met Aschwin, en zijn zoon Gijs, die met 18 jaar en een paar dagen waarschijnlijk de jongste deelnemer van de dag was. Nog nooit had hij verder dan 16 km gelopen, dus 19 km, met hindernissen waaronder tijgeren door de modder is dan niet niks. Zodoende konden Aschwin en ik naar onze maatstaven "op het gemak" lopen. Op onderdelen waar het op armkracht aankwam was Gijs zijn vader dan weer de baas. Door het koude water viel het niet mee om op temperatuur te blijven en naar het schijnt (ik heb dit niet gezien) zijn er zelfs mensen van het parcours afgehaald die onderkoeld dreigden te geraken. Uiteindelijk bereikten we met zijn drieën de laatste hindernis: de Walhalla Steps. Na deze trap (met treden van ongeveer 2 meter) kom je in het Walhalla, waar je beloond wordt met bier! Er zijn goedkopere en makkelijkere manieren om aan bier te geraken, maar dit is absoluut de leukste. Volgend jaar doe ik weer mee, en misschien, combineer ik de twee evenementen van deze maand ooit en doe ik mee aan de Iron Viking, een 42 km lange obstacle run. Hieronder nog een link naar een filmpje van andere deelnemers aan de Mud Edition. 
Een topteam was het!
BeantwoordenVerwijderen