Op weg naar marathon nr. 15 ...

Geen marathon betekent meestal geen blog maar omdat mijn laatste officiële marathon alweer dateert van vorig jaar april is het wel tijd voor een kleine update.

 

Met het veranderen van werk heb ik minder tijd gekregen om te trainen, maar ik was van plan om toch een 6-uurs loop te doen. Dat was vorig jaar oktober. Het evenement zou in Zelzate zijn, dus lekker dichtbij. Mijn voorbereiding was niet helemaal ideaal, maar zo is er altijd wel iets. Helaas, enkele weken vooraf werd het hele evenement afgeblazen wegens technische problemen. Wat die technische problemen waren liet de organisatie in het midden. Zonder een duidelijk ander doel voor ogen had ik een kleine dip in mijn motivatie en liep ik heel weinig.

 

In december pikte ik de draad weer een beetje op en ik besloot om weer mee te doen aan de Warmathon van Studio Brussel, in Gent aan de Blaarmeersen. Het was de vrijdag voor kerst en ik wilde een hele dag vrij nemen, om uitgerust aan de start te verschijnen. Dat lukt helaas niet, in verband met een cursus op mijn werk. Ik moest dus 's morgens eerst nog naar Prinsenbeek. Iets voor 12 uur reed ik daar weg, onderweg at ik mijn brood op en vlug kleedde ik me om, graaide mijn spullen bij elkaar en reed naar Gent. Ik heb me enorm gehaast en zodoende stond ik ongeveer 5 minuten voor vertrek aan de start.

 

Vorig jaar had ik slechts 38 km gelopen op 6 uur tijd en dat wilde ik dit jaar zeker beter doen. Ik streefde naar 40 km. Ik had de weken ervoor veel squats gedaan, maar relatief weinig gelopen. Na ongeveer 16 km kreeg ik al een beetjelast van mijn bovenbenen. Niet veel, maar na 16 km ben ik dat niet gewend. Ik besloot rustig aan te doen, op het gemak tijd te nemen om iets te eten (1x een banaan en voor de rest stroopwafels) en te drinken (meestal water, op het eind cola) en af en toe een stukje te wandelen want 6 uur rennen zou ik toch niet volhouden.

 

De pijntjes in mijn bovenbenen gingen niet weg, maar werden ook niet erger en zodoende hobbelde ik (relatief) makkelijk richting de 40 km. Mijn doel was bereikt, maar er zat nog wel wat in het vat en met een rondje meer had ik de marathon-afstand overbrugd. Nog altijd een anderhalf uur te gaan dus misschien kon ik wel in de buurt van 50 km komen. Die anderhalf uur bleek iets korter, want er was niet stipt om 14 uur gestart en volgens mij werd er iets voor het hele uur gestopt om het live op de radio te kunnen meemaken. Ik zat aan 19 rondjes van 2,7 km en ik dacht nog een kwartiertje te hebben. Nog een rondje zou makkelijk moeten gaan in een kwartier, maar niet als je al 50 km achter de rug hebt. Ik besloot te stoppen met 51,3 km op de teller. De dag nadien zag ik op de site van StuBru dat er slechts 2 lopers 1 rondje meer als ik hadden gelopen in Gent.

 

 

Had ik nou nog maar een rondje geprobeerd, dacht ik eerst. Maar slechts 2 lopers voor me op een veld van 7200 lopers (hoewel het geen wedstrijd was)  vond ik toch geen slechte prestatie.

 

 

Met dit in het achterhoofd ben ik me nu aan het voorbereiden op de marathon van Zeeuws Vlaanderen. Er is nog veel werk aan de winkel: ik moet nog inschrijven, nog een kilo of 6 kwijt en nog veel kilometers maken. Maar met de squats ben ik alvast begonnen en ik heb nieuwe loopschoenen gehaald bij Kole Sport in Middelburg. Vorige keer kocht ik daar Nikes, waar ik veel te lang op gelopen heb, nu weer terug bij Brooke. Nieuwe sportsokken erbij en een hele berg gelletjes. Ik heb weeral zin om er weer keihard in te vliegen.

 

Marathon en Strong Viking Run

De maand april was een drukke maand. De 16e stond de Marathon Zeeuws-Vlaanderen op de agenda, de week erop de Strong Viking Run in Puyenbroeck. Voor de marathon had ik een goed gevoel. Mijn PR staat al enige jaren en het werd tijd om daar een beetje tijd af te halen. We zouden lopen van Hulst naar Terneuzen, wat de meeste hardlopers als de gunstige richting beschouwen en de avond voor de marathon voelde ik het al: ik had superbenen. Dat heb je hoogstens enkele keren per jaar en nu kwam het precies op het goede moment.

 

Marathondag: 's Morgens met de auto van huis naar de start in Hulst. Ik zat al bijna in de auto toen ik me bedacht dat ik mijn borstnummer nog binnen had laten liggen. Je kan ook té ontspannen zijn natuurlijk. Mijn benen voelden nog altijd heel goed en ik had het voornemen om rustig te starten. De eerste 10 km moest ongeveer in 51 minuten. Het werd 51'30", geen reden tot paniek. Wat wel al snel duidelijk werd: de wind was behoorlijk stevig en voor het grootste deel van het parcours pal tegen. Ik nam me dus voor om zoveel mogelijk een groepje uit te zoeken om mezelf te sparen. Dat lukte vrij aardig, maar bij de verschillende drankposten vielen de groepjes toch weer uit elkaar. De ondergrond in het eerste deel viel tegen: het eerste stuk op de wallen was hier en daar al glad, in de Clingse bossen ging het iets beter, maar op weg naar Heikant en wat onverharde stukken richting de fortenroute lagen er behoorlijk slecht bij. Het was glibberen en constant het goede deel van de weg proberen opzoeken. Dit kostte behoorlijk wat energie, maar mijn tweede 10 km ging zoals gepland in 50 minuten. Ik lag nog redelijk op schema, maar ik moest nog iets versnellen. Tussen 20 en 30 km lukte dat, maar ik merkte al dat de modder onderweg en de tegenwind zijn tol zou eisen. Tot ongeveer 38 km kon ik nog blijven lopen, daarna kwamen de onvermijdelijke wandelpauzes. Deze kon ik gelukkig heel kort houden. Het laatste stuk op de zeedijk had ik de wind precies op kop, verschuilen in een groepje zat er niet meer in, maar met de finish in zicht kon ik me toch nog opladen om zo lang mogelijk te blijven hardlopen. Uiteindelijk gefinished in 3 uur 36' 22". Voor mij de op één na beste tijd, maar gezien de omstandigheden wel mijn beste prestatie.

 

De week erop: Strong Viking Run, Mud Edition. Lekker 19 km ploeteren door de modder, touwklimmen, muren over, door het water, zeulen met zware zakken, slepen met boomstammetjes, monkeybars, hoge horden, tunnels en nog veel meer hindernissen. Na de Flanders Edition van vorig jaar wilde ik ook wat anderen warm maken voor dit geweldige evenement. Mijn (intussen oud-)collega Roelant deed mee, samen met zijn broer, en ik zat in het team "Abeele Power", samen met Aschwin, en zijn zoon Gijs, die met 18 jaar en een paar dagen waarschijnlijk de jongste deelnemer van de dag was. Nog nooit had hij verder dan 16 km gelopen, dus 19 km, met hindernissen waaronder tijgeren door de modder is dan niet niks. Zodoende konden Aschwin en ik naar onze maatstaven "op het gemak" lopen. Op onderdelen waar het op armkracht aankwam was Gijs zijn vader dan weer de baas. Door het koude water viel het niet mee om op temperatuur te blijven en naar het schijnt (ik heb dit niet gezien) zijn er zelfs mensen van het parcours afgehaald die onderkoeld dreigden te geraken. Uiteindelijk bereikten we met zijn drieën de laatste hindernis: de Walhalla Steps. Na deze trap (met treden van ongeveer 2 meter) kom je in het Walhalla, waar je beloond wordt met bier! Er zijn goedkopere en makkelijkere manieren om aan bier te geraken, maar dit is absoluut de leukste. Volgend jaar doe ik weer mee, en misschien, combineer ik de twee evenementen van deze maand ooit en doe ik mee aan de Iron Viking, een 42 km lange obstacle run. Hieronder nog een link naar een filmpje van andere deelnemers aan de Mud Edition.

13

Marathon nummer 13 vond plaats in Kasterlee. Ik ben normaal niet zo bijgelovig, maar mijn 13e marathon met startnummer 213 vond ik geen geweldig voorteken. Daarbij kwam dat ik niet echt in vorm was. De week ervoor had ik nog een feestje waarbij de drank rijkelijk vloeide en sinds de zomervakantie was ik ook weer flink aan het roken. Ik mikte vooraf dus op een tijd van net binnen de 4 uur. En dat zou normaal gesproken wel te doen moeten zijn.

 

Op de dag van de wedstrijd waaide het enorm. Bij vertrek thuis leek het stormachtig, misschien dat het in Kasterlee, iets verder in het binnenland mee zou vallen. Dat was dus niet echt het geval. Misschien dat het iets minder wind was dan hier aan de Zeeuwse kust, maar het was nog een behoorlijk straffe wind.

 

Het parcours bestond uit twee rondes, waarvan ongeveer de helft door het bos ging, grotendeels over onverharde paden. Het eerste deel van de ronde hadden we de wind meestal tegen. Dit was ook net het gedeelte dat niet door het bos was, dus dat was een beetje pech voor de lopers. Hier en daar probeerde ik me in een groepje te verschuilen, maar soms kom je ook even alleen te zitten, vooral net na drinkposten, waar groepjes dikwijls uit elkaar vallen. Aan het eind van de eerste ronde bleken ook nog 3 klimmetjes te zitten, dus dat viel ook een beetje tegen. De eerste keer kwam ik er nog goed tegen op en bij de 21-km doorkomst lag ik nog goed op het geplande schema. Mijn tussentijd was rond de 1 uur 53', dus er was nog ruimte voor wat verval. 

 

Onderweg stonden hier en daar wat bandjes te spelen. Dat vind ik altijd wel leuk, je bent even afgeleid en niet met je hoofd bij je pijnlijke benen. Rond 33 km kreeg ik het echt moeilijk. De harde wind zorgde ervoor dat ik eerder dan anders door mijn energie zat. Bij de bevoorradingsposten stond ook cola. Ik drink dat normaal nooit onderweg, maar ik wilde het wel eens proberen. Het viel gelukkig vrij goed, kreeg geen last van mijn maag en ik had het gevoel alsof de energie wat terugkwam. Toch moest ik af en toe wandelen, want nog aan één stuk door hardlopend naar de finish leek me onmogelijk. Vooral de stukjes heuvelop gingen niet meer geweldig. Voor de fotograaf wilde ik natuurlijk nog wel even net alsof doen. De stukjes heuvelaf gingen dan weer heel goed. Op de één of andere manier daal ik altijd sneller af dan de lopers rondom mij. Ik laat me altijd gewoon een soort van naar beneden donderen. Op de achtergrond van bovenstaande foto staat nog een andere loper. Deze haalde me even later in, toen ik aan het wandelen was. Het bleek een jonge Gentenaar die me aanspoorde om nog even aan te pikken. Hoewel ik steeds wilde gaan wandelen bleef hij tegen me praten en probeerde me  aan het hardlopen te houden. En het lukte nog vrij goed ook. Ik vroeg me af of hij sportpsycholoog was. Tot de laatste twee kilometer. Toen heb ik hem laten gaan. Mijn benen stonden in brand en ik kon het niet meer opbrengen om te blijven hardlopen. Mijn geest is blijkbaar niet zo sterk als dat ik mezelf wel eens wijs wil maken. Ik finishte in 4 uur 04'08". Net iets langzamer dan gepland, jammer.

Los van mijn prestatie is deze marathon wel een aanrader: een heel mooi parcours (al denk ik dat het in het voorjaar nog beter tot zijn recht zou komen), goede organisatie. Prima bevoorrading. Na de finish kon je aan de spaghetti en/of een Leffe. Deze Leffe heb ik even aan me voorbij laten gaan, want ik moest nog terugrijden. Al met al toch een mooie dag!
 

Strong Viking Obstacle Run

Deze keer geen marathon, maar iets heel anders: De Strong Viking Obstacle Run in Puyenbroeck, opgezet door Strong Viking, een Nederlands bedrijf die dit soort evenementen al enkele jaren in Nederland organiseert. En deze keer waren ze voor het eerst in België met "the Flanders Edition". Er was keuze uit 3 afstanden: Lightning (7 km), Warrior (13 km) en Beast (19 km). Uiteraard koos ik voor Beast. Die 19 km zou ik zeker aankunnen, maar de 31 hindernissen maakte het geheel een stuk zwaarder. Er moest geklommen worden in touwen, gesleept met boomstammen, gezeuld met houten schilden en grote hamers. En er was modder, heel veel modder. Bij het eerste stukje door de modder rennen bleef mijn schoen al achter. Om op zo'n plaats je schoen terug aan te doen en te strikken valt niet mee en het kostte dus een beetje tijd. Maar het motto van Strong Viking is: "it's not a race, it's a challenge." Dus de tijd was niet echt heel belangrijk. Eén van de volgende hindernissen was de "mud crawl". Tijgeren dus door de modder, onder prikkeldraad. En niet zo maar een paar meter. Naar mijn gevoel was het wel 100 meter en het was flink zwaar. Gelukkig konden we op de volgende hindernis de modder er afspoelen, want we moesten naar de "viking jump", vanaf een meter of 4 het water in springen en een stukje zwemmen. En zo volgden er nog veel hindernissen, met nog meer modder.

De modder vond ik best leuk, het klimmen vond ik een stuk lastiger. Gelukkig helpt iedereen elkaar, het kan eigenlijk ook niet anders want over een steile schutting van 3 meter geraakt bijna niemand zonder hulp. Een hindernis waar veel mensen moeite mee hadden was "the weaver", een stuk of 10 boomstammen achter elkaar waar je over, onder, over, onder enzovoorts moest.

 

Maar het spektakelstuk van de dag was wel de "fjord-drop", een hoge glijbaan waarvan je in het water werd gelanceerd. Ik voelde me weer helemaal kind! Ook lekker om weer even helemaal schoon te worden want er moest ook nog een heel eind gelopen worden. Gelukkig kon ik op de loopgedeeltes goed herstellen. Ik liep expres een langzaam tempo van ongeveer 10 km/u omdat ik niet wist wat me nog te wachten stond. Volgende keer zou ik misschien al harder gaan.

 

 

Na 18 km stond er nog een flinke uitdaging te wachten: "the Iceman", genoemd naar Wim Hof, een Nederlander die verschillende wereldrecords heeft op het gebied van kou trotseren. Bij dit onderdeel moesten we langzaam het water in (met een temperatuur van rond de 0 graden, want er werden steeds blokjes ijs bijgevuld), en onder een schutting door, zodat je helemaal onder water moest. De kou was niet zo erg, maar het doet gewoon pijn!

 

De finish kwam in zicht, nog even een kasteel bestormen en ik was in het Walhalla (waar het bier wachtte). Na ongeveer twee uur en 30 minuten (geschat, want ik had mijn stopwatch niet goed ingedrukt) kwam ik over de finish. Ik was niet eens helemaal kapot en ik vond het fantastisch! Volgend jaar op 23 april ben ik er weer bij op de Mud-Edition (nog meer modder???).

Nummer 12

April, dus marathon Zeeuws-Vlaanderen. Dat is intussen vaste prik geworden. Dit jaar liep ik hem voor de zesde keer. En in totaal mijn 12e marathon. Voor de tweede keer liepen we vanuit Terneuzen naar Hulst. Dat leek vooraf wel gunstig, want de richting is dan voornamelijk naar het oosten en de wind is in Nederland meestal westelijk. Helaas deze dag niet. De wind zat uit het oosten en was iets harder dan verwacht. Vooraf had ik mijn lange duurlopen wel vrij goed gedaan, maar het totaal aantal trainingen was toch een stuk lager dan normaal. Een PR blijft altijd wel in mijn achterhoofd zitten, maar ik ging er van uit dat dat niet realistisch was. Ik had dan ook beslist om langzaam te vertrekken. De bedoeling was om de eerste 10 km in ongeveer 51 of 52 minuten af te leggen. Als dat soepel zou gaan tot 21 km zou ik daarna eventueel nog kunnen versnellen.


Tot zover de theorie. Ik voelde op de zeedijk in Terneuzen al dat de wind behoorlijk stevig was, dus ik probeerde in een groepje terecht te komen waar ik me wat kon verschuilen. Het tempo was voor mijn gevoel wel lekker, maar na 10 km kwamen we door boven de 52 minuten. Ik vond het geen goed idee om al zo vroeg te versnellen, dus ik bleef in dit tempo doorlopen. Iets te ontspannen blijkbaar, want aan het crossterrein in Axel ging ik op mijn gezicht doordat ik over een dranghek struikelde. Gelukkig niet hard, en ik kon gewoon verdergaan. Halverwege zat ik op een schema van rond de 3 uur 40' en dat leek me gezien de omstandigheden vrij redelijk. Het stuk erna was het groepje al aardig uit elkaar geslagen. Niet gunstig, want de wind zat daar pal op kop en dat was lastig. Voor de kijkers was het mooi dat de zon goed zijn best deed, maar voor mij is het gauw te warm als ik loop. Op 25 km kreeg ik het gevoel dat het niet mee ging vallen om deze snelheid vol te houden. Een eindje verder kwamen we door Heikant. Altijd een leuk stukje, want als er publiek staat loop je altijd net iets beter en makkelijker. Daarna een flink stuk door het bos, richting Kapellebrug. Eén van de mooiste stukjes vind ik dit altijd, maar ook hier was het niet iets zwaarder dan anders. De laatste weken had het amper geregend en daardoor lagen de zandpaadjes er nogal losjes bij. Het werd zwaarder, maar ik wilde mijn tempo graag vast houden, toch zeker tot aan Kapellebrug, waar daar stonden Vera, Max en Kim. Dat lukte gelukkig nog vrij goed. In het Clingse bos was de tank helemaal leeg. Ik dwong mezelf om door te rennen en niet te gaan wandelen. Maar op 35 km moest ik er echt aan geloven. Zo sukkelde ik richting Hulst, de 3 uur 40' had ik al uit mijn hoofd gezet. Maar binnen 4 uur moest zeker lukken. Ik probeerde richting de wallen van Hulst zoveel mogelijk te hardlopen, want Vera, Max en Kim zouden me vanaf de wallen kunnen zien aankomen. Zo dacht ik toen ik onder de Gentse Poort doorliep dat ik zeker uit het zicht zou zijn. Een mooi moment voor een kuchje, maar dat werd iets tussen een flinke hoest en bijna-kotsen. En daar stonden mijn vaste supporters net.

Kim kwam naast me lopen en riep "kleine stapjes!" toen ik de wallen op rende. Die tip had ze net van iemand gehoord, dus daar kon ik ook mooi mijn voordeel mee doen. De finish kwam in zicht, nog enkele kilometers en ik kon gelukkig het grootste deel weer hardlopend over de wallen gaan. Het laatste stukje door de Steenstraat. Daar stonden mijn supporters weer, en daar was ook eindelijk de finish. Met 3 uur 52' zeker geen toptijd. Maar al met al toch weer een mooie marathondag.

Marathon en verder

Meestal schrijf ik na een marathon even een kort stukje, maar na marathon nr. 11 was dat er nog niet van gekomen, realiseer ik me vandaag. Ik moet al even denken hoe dat ook al weer was, want deze marathon dateert van 28 september. In Oostende wilde ik graag nog eens lopen, want daar liep ik voor mijn gevoel eerder ooit één van mijn beste marathons. En omdat ik nogal optimistisch van aard ben had ik me voorgenomen om mijn PR aan te vallen. De voorbereiding was goed, het gewicht was goed dus het zag er goed uit. En eigenlijk ging het eerste deel van deze marathon ook best lekker. Maar dat was daarna wel anders. Het was nogal warm die dag. Ik had vooraf gerekend op 15 graden, maar in de loop van de week voorafgaand aan 28 september gingen de temperaturen langzaam omhoog. Op 28 september werd het 19 graden. Heerlijk weer voor een training, maar niet om een PR te lopen. Achteraf gezien moet ik blij zijn met mijn prestatie want met 3 uur 38' liep ik mijn tweede tijd ooit.

 

Terug naar vandaag, want er stond een zware loop op het programma: Breskens-Paal. Een ideetje van mijn hardlopende neef Aschwin. Ongeveer 52 km volgens Google Earth. Een flinke uitdaging, want zover hadden wij allebei nog nooit gelopen. Maar, dachten wij, niet onmogelijk.

 

Breskens voor de start
 

En zo vertrokken wij vanmorgen vanuit Breskens om ongeveer 08:30 uur. De eerste kilometers werden vrolijk kletsend afgelegd in een rustig tempo en zo stonden we  (voor het gevoel) snel in Terneuzen. Nog niks aan de hand op dat moment. De volgende bevoorrading was voorzien op ongeveer 35 km. Met Aschwin ging het op dat moment al niet meer zo makkelijk, maar met het voornemen om rustig aan te doen liepen we verder richting Perkpolder. Daar hadden we een lang stuk wind tegen, dus we hadden besloten om binnendijks te lopen om ons een beetje te kunnen verschuilen voor de wind.

 

Bij 40 km kreeg Aschwin het toch echt heel lastig en gingen we even wandelen. Iets verderop probeerden we langzaam weer aan te zetten, maar Aschwin was totaal opgebrand. Hij gaf aan om maar alleen verder te lopen dus zo ging ik alleen op weg voor de laatste 10-12 km.  Intussen hobbelde Aschwin toch nog een beetje zachtjes door, om toch in elk geval een marathon te halen. Op 42,5 km stapte hij bij Linda in de auto, op weg naar Paal om mij daar op te wachten.

 

Het eindpunt: Paal!
 

Intussen ploeterde ik verder. Het ging ook al niet meer zo soepel en het parcours werd er ook niet

beter op. Eerst moest ik bij Perkpolder een heel stuk over een bouwterrein. Dit mag natuurlijk niet, maar het lag precies op mijn route en anders moest ik nog verder omlopen. Een zwaar stukje onverhard en af en toe slecht begaanbaar, maar vanaf het bouwterrein was ik vlot in Walsoorden. Daar wist ik de weg niet zo goed, dus daar liep ik ook nog een stukje om. Een eind verder (ik had dan denk ik al zo'n 48 km gelopen) moest ik toch ook een stukje wandelen. Dit wisselde ik af met  hardlopen, maar het ging zwaarder en zwaarder. Op het eind dacht ik dat om de volgende bocht Paal zou zijn, maar dat viel dus tegen: het was nog een paar kilometer verder. Een gedeelte was nog onverhard en modderig dus de snelheid ging er wel uit. Eindelijk kon ik van het onverharde pad af, de dijk over. Ik liep langs gemaal "Paal", dus het plaatsje Paal kon niet ver meer zijn. In de verte zag ik Aschwin en Linda staan, gelukkig precies bij het plaatsnaambord, want veel verder wilde ik echt niet meer. Door het omlopen moest ik op het laatst een beetje zuinig doen met mijn water dus ik was blij dat ik kon stoppen. Na 5 uur 32 minuten en 2 seconden klokte ik af. 54,2 km had ik afgelegd.

 

Graag was ik samen met Aschwin gefinisht, maar dat zat er vandaag helaas niet in. Maar we hebben hopelijk nog heel wat hardloop-jaren voor de boeg!

Marathon Zeeuws-Vlaanderen

Afgelopen weekend was de zesde editie van de Marathon Zeeuws-Vlaanderen en voor mij de vijfde keer dat ik hieraan meedeed. Het was ook nog mijn tiende marathon en voor dit soort van jubileum had ik grootse plannen. De omstandigheden waren goed, de voorbereiding was ook vrij redelijk en ik had het gevoel dat een PR er wel in kon zitten. Samen met Aschwin stond ik aan de staart, allebei met dezelfde missie : een tijd onder de 3 uur 30'. Voortvarend gingen we van start met het voornemen om de eerste 10 km in ongeveer 49'te lopen. Na 8 km moest ik een (ingecalculeerde) sanitaire stop maken. Aschwin liep intussen verder maar met een kleine versnelling was ik er snel terug bij. Blijkbaar waren we toch iets te enthousiast gestart want bij het 10 km-punt aangekomen gaf mijn stopwatch 46'37" aan.

Voor mij was dit tempo veel te hoog, maar Aschwin zat er heel lekker in, dus net na de 10 km moest ik Aschwin laten gaan. Enkele kilometers verder nam ik een energy-gel, die compleet verkeerd viel. Kramp links en rechts haalde het tempo er even helemaal uit. Voor we Heikant inliepen leek ik hersteld en ging de snelheid weer iets omhoog. Even een rondje door Heikant en een eindje verderop de polder in. Een klein stukje zat de wind schuin tegen, maar toen ik linksaf richting halve marathon ging waaide het lekker in de rug. Op het halve marathon-punt stond de stopwatch op 1 uur 38' , dus ik zat nog ruim 7 minuten voor op schema, maar toch had ik al het gevoel dat 3 uur 30' nog heel erg moeilijk zou worden. Op 25 km (foto boven) gingen de duimen nog omhoog, maar ik voelde de kilometertijden al oplopen. Op 30 km (bij Schapenbout) dacht ik al voor het eerst aan wandelen, maar met de gedachte dat Vera, Max en Kim een eindje verder zouden staan wilde ik dat toch nog even uitstellen. In een matig tempo passeerde ik hen en ging ik op weg richting Margrette. Een plaatsje waar je zo door bent, maar met de beste supporters van het hele marathon-parcours. Ludieke spandoeken, een dweilorkest en luidkeelse aanmoedigingen voor iedere loper geven je toch weer een oppepper, al is het maar voor even. Net na Margrette was ik toe aan mijn eerste wandelpauze. Intussen had ik ook nog een tweede energy-gel naar binnen gewerkt, weer gevolgd door steken in de zij. Misschien moet ik dit toch ook weer in trainingen gaan doen, zoals ik voor eerdere marathons deed. Het eiland van Meijer bij Spui probeerde ik hardlopend af te werken, maar ook dat lukte niet helemaal. Iets voorbij het eiland van Meijer lag het 35 km-punt en ik zag dat ik nog precies op een schema van 3 uur 30' zat, maar dan moest ik wel nog 7 km hardlopend aan 12 per uur afleggen. Dat ging uiteraard niet lukken en vanaf het moment dat je weet dat je je doelstelling niet haalt is het ook een stuk moeilijker om jezelf helemaal te geven. Intussen deed zo'n beetje heel mijn lijf pijn. Het begon met de bovenbenen, later de kuiten, uiteindelijk leek het of heel mijn benen brandden. Zelfs mijn buikspieren deden pijn. De laatste 7 km werden hardlopend-wandelend-hardlopend afgelegd waarbij de wandelgedeelten langzaam de overhand kregen. Wat was ik blij dat de finish in zicht kwam. Links zag ik net voor de finish mijn vader en ome Karel staan, maar daardoor miste ik wel de bloemen waar Kim rechts mee gereed stond. 

Mijn netto-tijd vond ik 's avonds op internet terug: 3 uur 41'01". Mijn op twee na beste tijd, dus op zich niet zo slecht. Het gevoel dat de eerste dagen na de marathon overheerste was echter dat ik het niet goed gedaan had. Als je naar de tussentijden kijkt is het duidelijk dat ik enorm slecht gedoseerd heb. Het eerste deel in ongeveer 1 uur 38' ( rond de 12,8 km/u) en het tweede deel in 2 uur 3'(minder dan 10,5 km/u). Een verval van 25 minuten, dat is echt veel te veel. Maar goed marathon nummer 10 is binnen en ik heb weer wat geleerd...