Ziek

De week voor "De Wedstrijd". Alles in het teken van de halve marathon die op het programma staat. Eerst twee dagen niks van koolhydraten eten, je vervolgens helemaal leeg lopen om de laatste koolhydraten te verbranden en dan de laatste dagen voor de wedstrijd zoveel mogelijk koolhydraten opslaan in de vorm van pasta, rijst, brinta met veel suiker, brood, enzovoort. Die eerste dagen vielen niet mee, want weinig koolhydraten betekent geen aardappelen, geen pasta, geen rijst en geen brood. Wel veel groente, kip en zalm met mayonaise. Niet heel slecht, maar ook niet echt mijn favoriete kost. Ik was dus blij dat ik na de twee dagen koolhydraat-arm weer aan de pasta en rijst zou mogen. Maar dat was niet nodig: Ik kreeg buikgriep, kon een paar dagen helemaal niet eten en ik voelde me enorm slap. De dag voor de wedstrijd was ik helemaal opgeknapt, maar ik heb mijn eerste officiële halve marathon toch maar laten schieten. Ik was te bang dat ik hem niet uit zou lopen en dat zou een flinke deuk in het zelfvertrouwen betekenen.

Natuurlijk was ik hierover niet content. Een dag of wat later besloot ik zelf een route uit te zetten van 21,1 km met Google Earth en die voor mezelf te lopen. Het werden drie van mijn vaste rondjes na elkaar, zodat ik tussendoor twee keer langs huis zou komen. Zo begon ik op zaterdag 5 december aan mijn eerste halve marathon. Helemaal alleen, want Bud en Quentin hadden andere plannen, maar ik voelde me goed en ik zag het dus goed zitten. En natuurlijk begon ik weer te snel. Er zat redelijk wat wind in de polder en een groot deel van de tijd regende het nog ook. En dus kwam ik mezelf redelijk tegen. Op 6,8 km lag ik op koers voor een eindtijd van 1 uur 51 minuten en 30 seconden, na 14,3 km was dit een minuut langzamer en uiteindelijk werd het 1 uur 54 minuten en 12 seconden. Het laatste stuk deden mijn benen behoorlijk pijn, maar ik kon wel blijven hardlopen, al was het wel iets trager dan ik wilde.

Over mijn eindtijd ben ik wel tevreden, maar tegelijk realiseer ik me dat daar minstens 5 minuten af moet kunnen volgende keer: Ik was nog niet helemaal terug topfit, er zat veel wind, ik liep solo, de laatste week was de voorbereiding niet ideaal en ik was nog een paar kilo te zwaar. Er valt dus nog voldoende winst te behalen.

Voorlopig ga ik me vooral concentreren op rustige duurlopen, met misschien af en toe een kortere snellere training. Voor het eind van dit jaar wil ik nog wel een loop van boven de 20 km op het programma zetten, en dan is het nog iets meer dan 3 maanden. Eigenlijk komt de marathon van Zeeuws Vlaanderen te vroeg voor me, maar eigenlijk ben ik van nature ook best dwars...

Halve marathon

Intussen heb ik al vier keer een rondje van 17 km gelopen. Sportdrank mee en zo'n gelletje. Dat is dus echt helemaal niet te pruimen. Maar het werkt wel goed en daar gaat het om. Met een snelste tijd van 1 uur 27 minuten op mijn 17 km-trainingsrondje (solo gelopen) moet 21,1 km binnen 2 uur eigenlijk geen probleem zijn. Sterker nog, mijn collega's Jochem en Johan gaan er van uit dat ik in een wedstrijd nog wat sneller ga en dus op een tijd van 1 uur 45 minuten moet mikken. Ik zou graag op die 1 u 45' weggaan, maar ik ben bang dat ik me dan over de kop loop. Of zal de adrenaline die een wedstrijd met zich meebrengt toch de benen iets beter aan het werk kunnen houden? Het is nu een kleine twee weken voor de dag dat ik mijn wedstrijddebuut maak, dus ik kan nog even nadenken. Best kans dat ik dat pas tijdens de eerste kilometers van de wedstrijd beslis. Ik ken mezelf: als ik me goed voel kan ik me niet beheersen. Het moet dan altijd sneller dan ik in eerste instantie van plan was. Zo heb ik mezelf al heel wat keren flink gepijnigd in de trainingen...

Deze week ga ik door de 500 trainingskilometers, alweer een mijlpaal. Over twee weken een halve marathon, eigenlijk maar een tussenstation en dan op weg naar de 25 km...30...35... en begin april 42 kilometer en 195 meter: een marathon. Voor die tijd moet er nog wel even 500 kilometer meer getraind worden.

Sportdrankjes en sportvoeding

De kustmarathon is weer achter de rug, de zwaarste editie tot nu toe, met regen en harde wind tegen. Collega Johan en Vera's collega Peter hebben het weer goed gedaan. Van Peter hoorde ik dat ik ook moet gaan oefenen met sportvoeding voor onderweg. Ik ben dus afgelopen vrijdag nog eens naar de winkel geweest. Sportvoeding, een riem met flesjes, een shirt en een poedertje om in water op te lossen. Ik ben eigenlijk niet zo van al die toestanden met eten en drinken, maar als je toch een eind voorbij de 10 km wil kan je eigenlijk niet zonder. Op aanraden van Jochem heb ik wat "gels" gekocht om uit te proberen, een soort astronautenvoedsel, waarschijnlijk niet te pruimen, maar het schijnt wel goed te werken. Eerst sputterde ik nog wat tegen, maar Jochem's "Bier was de eerste keer ook niet lekker!" trok me toch over de streep. En morgen ga ik al die zooi uitproberen. Ik heb een schema'tje in elkaar gefietst richting 29 november, want dan wil ik een halve marathon lopen. Zo zou er morgen een loopje van 11 km op het programma staan, maar met al die sportvoeding in huis heb ik toch maar iets langers gepland: 17 km. Benieuwd hoe dat afloopt...

Tegenslagjes

De afgelopen tijd heb ik veel alleen gelopen. Slecht nieuws, want in mijn eentje loop ik altijd te hard. Eerst kwam het wat moeilijk uit door Quentin zijn ploegendiensten, en nu is hij ook nog geblesseerd.
Vorig weekend liep ik 's morgens vroeg, want ik loop niet zo graag 's avonds in het donker. Ik vertrok vroeg voor een flinke ronde: 9,9 km. Niet te snel, dus ik hield het goed vol. Ik had een flesje water mee, want onderweg (lopend) leren drinken moet je toch ook leren. Dat drinken ging goed, maar bijna 10 km met een fles in je handen lopen is ook waardeloos. Ik was dus blij dat ik weer thuis was.... tot ik merkte dat ik geen sleutel bij me had... Ik zag nog geen beweging, ik hoorde nog niets dus iedereen sliep nog. Het was ook nog maar kwart over acht. Om buiten voor deur te wachten zag ik niet zitten, om de hele boel wakker te bellen leek me ook geen goed idee. Dus nog maar een rondje extra lopen dan. Gelukkig hebben we thuis ook een kraantje buiten zodat ik eerst nog wat kon drinken. Een klein half uurtje later was ik weer terug en waren Max en Kim wakker, zodat die me binnen konden laten. Uiteindelijk bleek ik 14,5 km gelopen te hebben. De komende maanden moet dat nog een paar keer lukken, en liefst nog een beetje verder want eind november wil ik een halve marathon lopen .
Vandaag hoorde ik van collega Johan nog slecht nieuws: de marathon van Zeeuws-Vlaanderen, waarin ik mijn debuut had gepland wordt dit jaar vroeger gehouden, nl. al op 10 april. Da's meer dan een maand vroeger, vergeleken met vorig jaar, dus da's ook een maand minder tijd om mezelf hiervoor klaar te stomen.

Een mijlpaal

Enkele dagen geleden hoorde ik dat er geen team van het werk mee zou doen met de bedrijvenloop, waar ik me (in één van mijn overmoedige buien) voor had opgegeven. Eigenlijk was het voor mij nog niet zo slecht dat er geen team van ons mee zou doen, want 7,8 km vol gas is nog wel wat ver... Toch wilde ik wel eens testen wat ik kon. Afgelopen zondag kon ik me dan ook niet meer inhouden. Ik zou alleen moeten lopen die dag, want Quentin kon niet dus er was niemand om mij ook maar een beetje af te remmen. En een ronde van 10 km had ik nog nooit gedaan...maar eens proberen dan.

Lastig, als je nog nooit verder dan 8,7 km hebt gelopen. Ik wilde niet te snel vertrekken, maar ook niet te voorzichtig, en ik wilde ook weten in wat voor tijd ik het zou kunnen. Ik wilde proberen om het in 51 minuten te doen, want op http://www.runinfo.nl/ zag ik dat een marathon binnen de 4 uur dan tot de mogelijkheden zou behoren. In mijn achterhoofd ben ik nu al met die marathon bezig merk ik...

Die 51 minuten is niet gelukt, het werden er precies 53. Toch ben ik niet teleurgesteld. Het was tenslotte mijn allereerste 10 km en ik liep ook nog helemaal alleen. Van Jochem hoorde ik dat je daar in wedstrijdverband zo 2 minuten vanaf loopt. En (ook op http://www.runinfo.nl/) las ik dat elke pond op 10 km 15 tot 20 seconden scheelt. Een paar kilo eraf zou me dus al op 50 minuten brengen.

Eigenlijk zou ik vandaag nog willlen proberen om die 53 minuten naar 50 te brengen, maar dat is vast niet zo'n goed idee. Maar in oktober ga ik het toch nog eens probern. Intussen lekker verder trainen en blessurevrij blijven.

Schema 1

De schoenen waren er, de motivatie was, dus dan maar beginnen. Maar hoe begin je eigenlijk aan hardlopen? Er als een blind paard invliegen zou helemaal Bryan Hofman-style zijn, maar misschien niet zo verstandig. Gelukkig genoeg adviseurs in mijn omgeving. Eén van hen zei dat er op internet genoeg sites met schema's voor beginners zijn te vinden. Dat ik daar zelf niet op gekomen was...

Ik kwam uit op runinfo.nl , een site met massa's informatie over trainen, gewicht, voeding, wedstrijden, schoenen, kortom eigenlijk alles waar je je als hardloper mee bezig kan houden. En goede schema's voor beginners. Op maandag 1 juni begon ik met 3 keer 2 minuten hardlopen en dat viel nog niet mee. In 12 weken zou ik 30 minuten na elkaar moeten kunnen lopen maar dat leek op dat moment nog heel ver weg.

Intussen zijn de 12 weken bijna om, ik heb intussen zo'n 200 loopkilometers in de benen en die 30 minuten gaat zonder problemen. Vanavond nog een training, dit weekend nog één en dan op naar schema 2: naar een uur hardlopen in 8 weken tijd.

Schoenen

Op een vrijdag in mei was ik ergens in Middelburg aan het werk. Een prima gelegenheid om om hardloopschoenen te gaan dus, want in Middelburg zit Kole Sport, dé speciaalzaak op het gebied van hardloopschoenen was mij gezegd. En dat leek aardig te kloppen: Ik moest een stukje "hardlopen" over een strookje tapijt terwijl ik gefilmd werd. Dat viel nog niet mee, want op een vrijdag werken in Middelburg betekent ook friet eten, bij het Molenwater. En ik had me die dag flink laten gaan: een grote friet, frikandel speciaal (officieel frikadel zonder n, naar het schijnt), een cola en een softijsje gingen achtereenvolgens naar binnen. En direkt daarna mag je dan een stukje lopen. Lekker. Maar het filmen had wel zijn nut: Mijn voeten bleken nogal naar binnen te staan en met de juiste schoenen werd dit helemaal gecorrigeerd. Ik had de keuze uit 2 paar, ze zaten allebei lekker, en merken zeggen mij toch al niks. Ik heb dus maar voor de schoenen gekozen met de minste bling-bling en dat waren die van het merk Mizuno.

Dan nog even een sportbroek erbij zoeken. Ik dacht aan een gewone sportbroek: kort en loszittend, zoals een voetbalbroek, maar dat is blijkbaar niet van deze tijd: ik vond alleen maar van die strakke gevallen. Daar dan maar iets uitgekozen hoewel zoiets echt niks voor mij is. Maar ja, ik heb lang gedacht dat hardlopen ook niets voor mij was.

Hardlopen - de start

In mei was het zover: de tijd was rijp voor stap 3 van de Grote Verandering: Ik ga hardlopen! Bryan en sporten is niet zo'n voor de hand liggende combinatie, maar ik besloot het toch te doen. Zoals meestal bij dit soort beslissingen heb ik hier eerst een tijdje op gebroed, want gezegd is gezegd. En dat geldt ook voor dingen die ik met mezelf afspreek, misschien wel voorál voor dingen die ik met mezelf afspreek.

Enkele maanden eerder was ik bij een Arbo-arts voor een keuring. Dezelfde als het jaar ervoor (ik moet elk jaar gekeurd voor mijn werk), een pietje-precies en lang van stof. Het lijkt er soms op dat deze arts het erg gezellig vindt om over van alles en nog wat te ouwehoeren terwijl ik daar dan helemaal geen zin in heb. Maar dit jaar maakte hij toch een opmerking die bleef hangen. Hij zou me namelijk graag bij de bloedbank zien omdat ik hoog gehalte aan rode bloedlichamen heb.
Dat van die bloedbank zal ik in gedachten houden, voor het geval ik nog eens een halve kilo wil afvallen. Maar dat gehalte aan rode bloedlichamen betekent wel een goed zuurstofopnemend vermogen, dus aanleg voor duursport.

Weken later hoorde ik van Bud dat hij voor het eerst een marathon ging lopen. Het is hem nog gelukt ook, ondanks een slechte voorbereiding door een blessure. Op het eind werd hij zelfs ingehaald door egeltjes op het fietspad, maar goed. Uiteindelijk finishte hij in 5 uur en 8 minuten. Kaat ging zelfs nog een stapje verder: een ironman-triathlon. 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en dan nog een marathon lopen. En gelukt, dankzij drie jaar keihard trainen!

Bij mij op het werk zijn er vier marathonlopers, bij Vera op het werk ook één. De meesten ouder dan mij. Van één weet ik dat hij pas dik na zijn 40e is begonnen met hardlopen.

Alles bij elkaar opgeteld kwam ik tot de conclusie dat het voor mij nog niet te laat was om tot sportieve prestaties te komen. En met zoveel hardlopers in mijn omgeving kan ik overal om advies vragen. Zo gauw ik tijd had zou ik om hardloopschoenen gaan in Middelburg.

Stap 2

Als je stopt met roken komt al gauw het volgende probleem in beeld: hoe blijf je op gewicht? Als je stopt met roken wordt je eetlust groter en smaakt alles beter. Bovendien mag je jezelf ook wel eens belonen voor het getoonde karakter! Nou was mijn eetlust altijd al behoorlijk, dus de stap van eten naar volstouwen was niet zo heel groot. De kans dat er beetje bij beetje wat kilo's bij zouden komen was dus aanzienlijk. Maar als ik iets niet van mezelf kan verdragen is het wel een dikke bierpens. Een slecht kapsel, een foute bril of schoenen die al 10 jaar uit de mode zijn, het zal mij allemaal een dikke worst zijn. Maar dik zijn, nee, dat is echt niks voor mij. Ik voel me er ongemakkelijk bij en ik vind het gewoon lelijk. Kortom, tijd voor stap 2: Gewichtbeheersing.

In mijn geval betekende dat dus: zorgen dat je afvalt voordat je bijkomt. Een week of zeven, acht voor Carnaval ging ik op de weegschaal staan: 85 komma nog iets. Op zich niet veel, maar voor je het weet zit je over de 90 kilo... Ik besloot dus dat er zeven kilo afmoest voor Carnaval. Een kilo per week dus ongeveer. Eitje, dacht ik, maar dat viel tegen. Ik nam slechts vier boterhammen mee naar het werk in plaats van negen. Aangevuld met gezonde zooi zoals komkommer en tomaat. En veel water natuurlijk. De kilo's zouden er af moeten vliegen...

Dat viel nog tegen: omdat ik mezelf zo weinig gaf besliste mijn lijf om maar zoveel mogelijk vast te houden. Slechts beetje bij beetje viel ik af. Maar ik hield vol en de vrijdag voor Carnaval wees de weegschaal 78 kilo aan. Daar is intussen weer enkele kilo's van terug bijgekomen, maar daar wordt momenteel ook de rem op gezet. Door middel van stap 3 !

Een nieuwe start

Afgelopen november heb ik de knoop doorgehakt: ik stop met roken !!! Ik was het allemaal beu: de vermoeidheid, het hoesten, het piepen. De blauwe pufjes die ik bijna dagelijks nodig had om een beetje fatsoenlijk te kunnen ademen (of was het vooral om te kunnen roken?). Buiten moeten roken als je in de kroeg zit. Ik vond het altijd iets triests hebben, buiten in het strontweer staan omdat je MOET roken. Als een junk, maar goed, als je al twintig jaar rookt ben je dat in feite ook.

En het besef dat, als ik gewoon doorga met roken, ik waarschijnlijk het grootste deel van mijn leven al achter me heb. En met een beetje pech is het laatste stukje ook niet zo heel leuk meer.
Ik heb mezelf ook vaak genoeg redenen gegeven om niet te stoppen. Of om het stoppen nog even uit te stellen. Na nieuwjaar, na carnaval, na de Graafjansfeesten, na de kermis, na de zomer... Als je net als ik graag een biertje drinkt is er altijd een reden om het uit te stellen. Een biertje en roken gaat namelijk prima samen. En als er dan net een feestje aankomt is het niet makkelijk om niet te roken terwijl je flink aan het bieren bent...

Ik heb dan ook maar beslist om in de weekends ook iets minder te drinken, vooral in het begin toch. Dat is soms nog een beetje gelukt ook. Het rookverbod in de horeca heeft me wat dat betreft wel een beetje geholpen. De laatste keer dat ik gesmokkeld heb is nu ook weer al wat maanden geleden: op een vrijgezellenavond met 9 rokers in een Gents café (waar dus gewoon gerookt mocht worden) terwijl de drank al een hele dag rijkelijk gevloeid had... Ik praat het voor mezelf nog goed, merk ik. Een oude gewoonte zeker?